Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
tenswójsprytnykozikidelikatnie,jakbytożywebyło,wsunął
irozciąłostrożnie.Matkaomałosięnieudławiła,wiszącnadnimjak
katnaddobrąduszą.Aonwolniutkozyg,zyg,zyglistotworzył.
Delikatniewyjąłzłożonewpółkartkiwkratkę.
–Widziałamtekartki.
–Otworzyłiczytałcicho,amamachciałazeskórywyskoczyć.
–Ico?
–WitekpisałzNiemiec,żezdrówitęskni,aleniezamierzawracać
wcale,awcale.
–Icojeszcze?–Amelkaniespuszczaoczuzustsiostry.
–I,żeniezamierzawracać,chociażżałuje,żesiętakztatusiem
okropniepokłócił,zacogoserdecznieprzeprasza,aleciągnie
gowszerokiświatimożenawetdobrzesięstało,boinaczejdalej
siedziałbywchałupienakupieitegowspaniałegomiastapewnienigdy
byniezobaczył.
–Atata?
–Tataiucieszonybył,żeWitekzdrówiurazyniechowa,ale
trochęsięobruszyłotowspaniałeniemieckiemiasto.
–Napisałlist.
–Napisał.Matkamunaplecachsiedziałaijeszczepodpowiadała,
comapisać,choćtoniejejsyn,aleonateżświataciekawa…
–PewnieliczynaszaBrygida,żepasierbbędziepisał,amoże
nawetjakągazetęwyśle.
–Coty,poniemiecku?
–Notak…–stropiłasięAmelka.–No,alezawszejakieśnowiny
wliściebędą.
–Pewnietak…Aocoonisięwłaściwiepokłócili?
