Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
–Jeszczechwilkę!Jestemtylkopańskimredaktorem
iniechcęsięwtrącaćdopańskichplanów,ale…
Rankinsięroześmiał.Byłzdolnymilubianym
dziennikarzem.
–Przykromi,panieredaktorze,leczniemamchwili
dostracenia.Mógłbymniektośuprzedzić.Gleason
z„Heralda”byłrazemzemnąusirFryderyka
iniewątpliwieprzyjdziemutasamamyśldogłowy.Więc
jeżelipanredaktorpozwoli…
Redaktorwzruszyłramionami.
–Dobrze,niechpanidzie.Niechsiępanśpieszy,
iniechpananieopuszczatennagłyprzypływenergii.
Niechpanwracajaknajszybciej.
–Dobrze,panieredaktorze–zgodziłsiędziennikarz
–alemuszęwstąpićnaobiad.
–Janigdyniejadamobiadu–mruknąłczarujący
zwierzchnik.
GdyBillRankinwychodziłpośpieszniezredakcji,jego
koledzywracaliwłaśniezpopołudniowychzajęćiredakcja
nabierałażycia.
CzarnyjaknocEgbertprzeciąłdrogęBillowiioddalił
sięmajestatycznie.
Dziennikarzzatrzymałsięnaulicy.Był
niezdecydowany,czyjechać,czyteżiśćdoKirka.Nie
byłodaleko,leczmógłprzyjśćzapóźno;przypuśćmy,
żepowiedząmu,żeFryderykprzebierasiędoobiadu,
aprzecieżwytwornyAngliknieprzerwietegopoważnego
zajęcia,abyprzyjąćdziennikarza.Nie,musisięznim
widzieć,nimsłynnydetektywzaczniezakładaćspinki
