Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
nigdzieniebyło.Zawróciłam,widzącnaswojejdrodze
chłopakaokręconych,rudychwłosach.
Żebyonwiedział,gdziejestbiblioteka
—pomyślałam
znadziejąiruszyłamszybszymkrokiemwjegostronę.
—Cześć—powiedziałam,wpatrującsięwjegosurową
minęizadartynosozdobionykilkunastomardzawymi
piegami.
—Cześć—odezwałsięznutąniepewności.
—Szukambiblioteki…
—Tujejnieznajdziesz.Toznaczymusisziśćnadrugi
koniecszkoły—oznajmiłzprzejęciemiwskazałręką
ciemnykorytarzpodrugiejstroniebudynku.
—Dzięki.—Mówiącto,uśmiechnęłamsięipobiegłam
prostoprzedsiebie.
Naprzeciwległymkońcukorytarzadostrzegłam
bordowe,masywnedrzwiznapisem
BIBLIOTEKA.Ostrożnienacisnęłamklamkęipopchnęłam
jednodrewnianeskrzydło.Wdużejsalistałyszkolneławki
zlaptopami,atrzymetryodemnie,zabiurkiem
wkształcieliteryL,siedziałakrótkowłosakobieta.
Zamknęłamzasobądrzwiipospieszyłamwjejstronę.
Popatrzyłanamniepodejrzliwymspojrzeniemimocno
zmarszczyłaczoło,jakbyszukaławgłowieodpowiedniej
przegródkizmoimidanymi.
—Dzieńdobry—przywitałamsię.—Jestemnową
uczennicąszkoły.NazywamsięWiktoriaBraun.Czymoże
mipanipomóc?Potrzebujęspisupodręczników.
—Ktośtuszybkosięobudził—skwitowałakobieta
iwydęłausta,eksponującbladoróżowykolorszminki.
—Bardzomimiłopoznaćnowąuczennicę—powiedziała
jużsympatyczniej.Zaczęławciskaćklawiszeklawiatury
iwpełnymskupieniuspojrzałanamonitor.—Mówisz,
żenazywaszsięBraun?
—Tak—przytaknęłamizaczęłamrozglądaćsię
popomieszczeniu.Byłowiększeniżwmojejpoprzedniej
szkole.Przyławkachsiedziałopojedynczokilkorouczniów.
Powróciłamwzrokiemdokobiety.
—Musiszchwileczkępoczekać.Drukujędlaciebieplan
szkoły,planlekcjiispisksiążek.TotyjesteśtąWiktorią
odfortepianu?—zapytała,zaglądającgłębokowmoje
