Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
iczymprędzejzakończyłzniąrozmowę,asamudałsiędopokoju
ochrony.Alojzysiedziałwfoteluzboleściwąminą,lekkopostękując
iprzykładającsobiedoczołajakiśwścieklezielonyręcznik.Dokoła
roztaczałsięzapachmelisymającyswojeźródłowstojącymprzed
Dudkiemkubku.
–A,owszem,byłtumójpoprzednik–stwierdziłochroniarz,
rozmasowującsobiewolnąrękąkolano.–Artretyzmmiwłazicoraz
częściej.Pewniejużniebawemniebędęmógłnormalniechodzić.
–Októrejdokładniepanprzyjechał?–zapytałDarski,zmiejsca
czując,żeijegocośkłujewkolanie,iprzezchwilęzastanawiającsię,
czyartretyzmmożebyćzaraźliwy.
–Jakośkwadranspojedenastej–odpowiedziałAlojzy,wydając
zsiebieprzyokazjistęknięcie.–Odrazupowinienembyłzrobić
obchód,tymbardziejżenieznałemswojegopoprzednikainie
wiedziałem,czymożnamuufać.Alebyłemtakrozbitypotym
wypadku,żemusiałemprzezchwilęodsapnąć.
–Jaktonieznałpanswojegopoprzednika?
–No,pracowałtuledwiekilkadniitakjakośwyszło,żejeszcze
niemieliśmyokazjisięzapoznać–wyjaśniłDudek.–Dziwnyfacet…
–Toznaczy?–komisarzpostanowiłpodrążyćtemat.
–Mrukliwy,nieprzyjemny–westchnąłAlojzy.–Wogólenie
chciałsłuchaćomoimwypadku,tylkopowiedział,żewszystkojest
wporządku,szybkosiępożegnałisobieposzedł,jakbygoktośgonił.
–Mógłbygopanopisać?–poprosiłDarski.
–Takiniewielki,zbrodąitakimizmierzwionymiwłosami.
CałkiemjakpanMogielnicki.Możnabyichbyłopomylić…
IdokładniewtymmomenciezaplecamiAlojzego,akonkretnie
zastojącymzajegokrzesłembiurkiem,rozległsięcichy,stłumiony
jęk.Kiedypochwilisiępowtórzył,jużniecogłośniej,Darskizrobił
kilkakroków,wychyliłsięznadbiurkaizniedowierzaniemdostrzegł
leżącegotamzzamkniętymioczamimłodego,krótkoostrzyżonego
blondyna,trzymającegosięzagłowęiwciążwydającegozsiebieciche
pojękiwania.
–Kimpanjest?–zapytałkomisarz.–Copanturobi?
MłodzieniecotworzyłoczyipopatrzyłnaDarskiego
półprzytomnie.
–NazywamsięPiotrSobieszczak–wyszeptałzwyraźnym
trudem–ijestemtutajochroniarzem.
