Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
mojejmatki?Śledztwozamknięte,wszyscywspokojuducha
porozchodzilisiędodomów.Alejanieprzestanęgoszukać.Icoś
cipowiem:jestembliżej,niżmyślisz.
Nikiforodwróciłsięgwałtownie.Przezchwilępatrzylisobie
woczy.Pierwszyodwróciłwzrok.
–Wiesz,ktozabiłtwojąmatkę?
–Wiem,ktowie.
–Kto?
–Myślisz,żepowinienemcipowiedzieć?
–Takmyślę.
Robertodszedłnabokiciężkousiadłwnogachłóżka.Siedziałtak
przezkrótkąchwilę.Jakbysięzastanawiał.
–Jeszczenieteraz.Wymieliściejużswojąszansę.Terazdajcie
czasmnie.Nicsięniestanie,bezobaw.Zabardzocenięsobietęswoją
marnąegzystencję.Alepowiemci.Wswoimczasiecipowiem.
Poradeckipoczuł,żeznówzaczynagossaćodwewnątrz.
–Polejjeszczepojednym.Niedajemidziśspokoju,szlagbyto…
Acodojedzenia…
–Bigos!
Robertwyszedł,zostawiajączasobąotwartedrzwi.Pochwili
wrócił,niosącgóręparującegobigosuwglinianejmisie.
Usiedlipoprzeciwnychstronachstołu.Kolejnedwiepięćdziesiątki
iNikiforpoczuł,żecałytendzieńzaczynapowoliodpływaćwniebyt.
Jakbynagleotoczyłagopustaczarnaprzestrzeń.Jakbychałupababki
Guziowejprzeobrażonaniepostrzeżeniewkosmicznybolidpędziła,
nie,sunęłapowoliwgłąbodległejgalaktyki.
OpowiedziałRobertowiozniknięciuPietrasika,zgłoszeniu
irozmowiezKacprzykami.WspomniałokończącymtematSMS-ie.
Itylkoniepokójzostawiłdlasiebie.Niechciałubieraćwsłowaczegoś,
cowyglądałotakmgliście.Konieckońcówzaginionysięodnalazł,
