Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
czułam,żenauczanieniesprawiamijużtakiejfrajdyjak
napoczątku.Corazczęściejuczniowiemnie
denerwowali.Ichignorancjąmożnabyłobywypełnić
niejednopomieszczenieszkolne.Gdybymprzyszła
doklasyzupełnienieprzygotowana,niktbynawetnie
zauważył.Jużnierazmówiłamswoimuczniom,
żeniczegowzasadzieodemnieniewymagają.Nie
zmuszająmniedorozwoju.Naszczęściepozostało
wemniejeszczetrochęsamozaparciainiezgnuśniałam
całkowicie.Aleczułam,żekoniecbędziemarny.
Omójwyglądjużniktniepytał.Cieszyłamsię,
żeudałomisięzaspokoićichciekawość.Aodrapania
wydawałysięcorazmniejwidoczne.Jednakwiara
wuczniakurczyłasięwemniezrokunarok.Bardziej
przypominałotolekcjęw
DniuŚwira
niżporządne
nauczanie.
Miałamochotęwziąćurlopnaporatowaniezdrowia.
Należałmisię.Poszesnastulatachciężkiejharówy
trzebabyłonabraćdystansu.Czułamsięjakbalon,
zktóregouleciałopowietrze.
Podwpływemostatnichemocjii„znakubożego”
zesłanegomiwautobusieposzłamdodyrektorazapytać,
czyewentualniewyrazizgodęnamojąprzerwęwpracy.
Wszystkoposzłopomyślnie.Trzebabyłotylkozałatwić
psychiatrę.Pewniedyrektorpodejrzewałmnie
oekscentrycznezachowania,jakichefektynosiłamoja
mocnoprzypacykowanatwarz.Niemiałśmiałości
zapytać,cosięstało,alewidziałam,żepatrzyłnamnie
ztroską.Byćmożeniewierzyłtemu,coopowiadano
omoimniefortunnymwypadku.Przepisycodourlopów
siętrochęzaostrzyły.Nieczułamjednakobaw.Biorącpod
uwagęmójobecnywygląd,nastrójizachowanie,każdy
psychiatrawyślemnienaprzymusowyurlop.Zasamą
gębęprzyznamirok.
Koleżankadałaminumertelefonudoodpowiedniego
lekarza.Umówiłamsięnaprywatnąwizytę.Kumojemu
zdziwieniupsychiatramiałmnieprzyjąć
wprzychodni*.Byłamumówionanakonkretnągodzinę,
codawałonadziejęnato,żeniebędęzbytdługoczekać.
*Donapisaniapowieścinatchnęłomniemojeopowiadanie
Jak
