Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
ktośniepowołanydowiesięonaszymspotkaniu?
–Aha–odpowiedziałemniepewnie.Zgrubszawiedziałem
toiowo,bomójchrzestnyojciec,czylitendrugiwuj,
panieBrofelt,specjalniesięniekrępowałiopowiadał
wdomuwieleotym,czegowswejsłużbiesię
dowiadywał.
–Uważajnasiebie!Chcęabyśmipomógł.Będziesz
łącznikiem.Róbtylkoto,cobędziecizlecone.Onicnie
pytaj.Masztuprzesyłkę,schowajdobrzeioddajwaptece
panuprowizorowi(tuwujpodałnazwiskoiadresapteki).
Tylkojemu–dodałznaciskiem.–Powiesztak:”Ciocia
oddajetolekarstwo,jużjejniebędziepotrzebne,
wyzdrowiała.Zatobabciaczekanaswoje”.
Zapamiętałeś?
–Nopewnie!–powtórzyłemdokładnieadres,nazwisko
ihasło.
–Wobectegoschowaj.–Dałmiwreszciedwaniewielkie
pudełkazjakimiśfarmaceutykami.Byłyopakowane,
jakbyprostozfabryki.
–Prowizornajpewniejdaciinneipowiekomuzanieść.
Rozumiesz?
–Nopewnie!–powtórzyłemrazjeszcze.
Byłemdumnyzwyróżnienia,zzaufania,zewszystkiego.
Zadanieswojewypełniałemgorliwieunikajączbędnych
pytań.Niebawemkrąg,poktórymsięporuszałem,
znaczniesięrozszerzył.Wtedy,latem43rokusprawiono
mipierwszekule.Musiałemdużochodzić.Jakiśczas
potemdostałemzadanie–ciąglebyłytofarmaceutyki
–owielekłopotliwsze.Musiałemjeździć,bomiejsca
odwiedzinstawałysięodsiebiecorazbardziejodległe.
ZaczynałemwCzeladzi,odKatowictoledwiekilka
kilometrów,aledlachłopakaokulach–problem.
Wracałemdodomuidopieronastępnegodnia
wyprawiałemsiędoChrzanowa(wtedyKrenau).Kawał
