Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
spiczastądachówką,wybiłagodzinajedenasta,rozległo
sięnarazhura!...podobnedookrzykucałegopułku
siepaczy,azarazpotem,poprzezfurtkępomiędzy
akacjamiprowadzącądomałegodomku,wtłoczyłasię
gromadadzieci,którepodzieliwszysięnaplacunapięć
czysześćgrup,zaczęłyzabawiaćsięwpiłkęigryinne.
Jednocześnieztymimalcami,odzianymipowiększej
częściwbluzywytartenałokciachiwspodniedziurawe
nakolanach,zmalcami,którychmieszkańcydomów
nazywalipauprami,znaleźlisięnaplacuchłopcyinni,
chłopcymądrzy,jakpowiadałykumoszki,chłopcy
mającystaćsiędumąswoichrodziców.
Ciostatnimielinasobiebluzycałeicałespodnie,
dziękiczemubyliprzedmiotemnienawiścichłopców
gorzejubranychimniejpilnowanych.
Zminichwidaćbyło,żebylibychętniepobaraszkowali
z„pauprami”,alekarnośćzmuszałaich,bypospieszać
dodomówrodzicielskich,gdzieczekałynanich
podwieczorkiwformiekromekchlebazmasłemlub
konfiturami.
Opróczmalców„pauprów”ichłopców„przyszłości”
byłatrzeciajeszczegrupachłopców,którąnazwiemy
grupą„próżniaków”.
Cinigdynieprzychodzilirazemzinnyminaplac
zabaw,nigdyrówniezinnyminiepospieszalidodomów,
boprawiezawszewysiadywaliwkozie.
Gdyichkoledzyitowarzyszepodążalinapiłkęlub
dodomównaprzysmaki,oniślęczeliwklasienad
wykończeniemnieodrobionychpodczaslekcjizadańlub
naddouczaniemsięczegoś.
Gdybyśmyteżwtejchwiliudalisiępoddomszkolny,
usłyszelibyśmy,jakwtrakcietego,gdyjeden
z„próżniaków”schodziłspieszniezeschodów,ruszając
