Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
Mimojejzasłoniętychustpewnąbyłam,żesię
uśmiechnęła.Pochwiliszepnęłacodowyższej.Tamta
zdałasięwystraszona,aleposłuszniepodałamatronie
suchyręcznik.Nierozebrałymniezostatniejszaty!
Zatoowinęłyjenowielkimpłótnemiwyższa
wyprowadziłazkomnatki.Usłyszałamjeszczejakieś
mocnonieukontentowanemęskieszeptyispokojną
odpowiedźmałejmatronypopolsku,kiedybosą
odprowadzanomniedowieży.Trudnobyłomiukryć
uśmiech.
WkomnacieopróczkuzynekzastałamLudwika,
młodszegokuzyna,ijegokompanów.Przysposobionybył
przezstryja,hołubionyprzezopiekunazalossierocy
ijenostalepsocił.Spieralisięwszyscyocoś,kiedy
weszłam.Zamilklinamójwidok.Kuzynwpatrywałsię
wemniebłyszczącymioczami,zdrwiną.Zadrżałam
zezłości.Byłtam!Zaoponą?Każden,ktochciałwejść,
mógł?!Każden?!Nawettenszkodnik?!
–Widzieliściemnie?–zapytałam,ledwohamującżal
igniew.
Chłopcyrechotaliiznaczącokiwaligłowami.Kuzynki
siedziaływpatrzonewpodłogę.
–Widzieliśmy!Gołą!Bezniczego!–zaśmiewalisię
iuniores.
Parsknęłamśmiechem.
–Dzieciuchyzwas!Pachołygłupie!Taką?!–Zsunęłam
zramionpłótnoikoszulę.Udałam,żedalejrozdziewaćsię
będę.
Kuzynkiuderzyływkrzyk,achłopcyucieklizkomnaty.
Opadłamnałożeiotuliłamsięmocnofutrem.Ana,
ElizabetaiBarbaracośpokrzykiwały,pytały,alenic
słyszećniechciałam.Naciągnęłamnagłowęfutro
izacisnęłampodgardłem,pókiniepoproszononaucztę.
