Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
poprostu.Podczaskolacji,spożytejzapetytem,podsycał
swobodnynastrójniestrudzonymchoćsubtelnym
dowcipem.Wstosunkudomatkiokazywałczułość,
doktórejniebyłaprzyzwyczajona.WobecEdybył
czarujący.Wbrewuczciwymusiłowaniomnieosiągnął
jednakcałkowitejswobodyuotoczenia;przedewszystkim
niktniemógłzapomniećokoniecznymwyjeździe–no,
idziwacznegwiazdywgłębiźrenicnieuszłyniczyjej
uwagi.Matkauśmiechałasię,leczręcejejdygotały.Eda
przypatrywałamusięuporczywie;stopniowobrwijej
poczęłysięściągać.BiednymałyNed,razzgromiony
oddurniów,patrzyłwuwielbianegowojakazpodziwem
ipokorąjużzgołapsią.Hela,czującsięźlejakkażda
dziewczynawokresieprzejścia,myślałazniecierpliwiona:
Bogudziękiżesięterazprzynajmniejumiezachować
–alecieszyćsiędoprawdyniemaczego.
Skończonokolację.Ichoćniktniepowiedziałnic
zabawnego,Lukouśmiechałsięnieustannie.Coraz
goręcejnawet;zdawałobysię,żemusięmięśnietwarzy
wtenuśmiechukładająnastałe.Wrażeniestawałosię
nieprzyjemne.Wstając,Lukoziewnął–Edazauważyła,
żeziewnięciebyłoudane.Przygryzławargę.
–No,toterazpójdęspać,bojutromuszęwstać
oczwartej–odezwałsięzanadtoswobodnie.Nie
przestającsięuśmiechać,ucałowałdrżąceręcematki.
Gdypodniósłgłowę–zacząłniespodziewaniedyszeć.
–Chłopcze,tyjesteśchory!–krzyknęłamatka,głosem
zradościstłumionym.
–Nie,mamusiu–nicminiejest,zupełnienic.Niebędę
ciwyliczaćkar,jakiebynamniespadły,gdybymsię
spóźnił.
Przytymuśmiechałsięuparcie,połyskliwie.
–Synku,przyjdęjeszczedociebie–szepnęłamatka,
drżąctaksilnie,żemusiałasięoprzećobliskiedrzwi.
Lukoprzestałnasekundęoddychaćimrugnąłgwałtownie
powiekami.
–N-nie,mamusiu,nieprzychodź,proszęcię.
Iwszystkichwasproszę–niechniktniewstajejutrorano
bysięzemnążegnać.Nieowasmichodzi,leczosiebie.
