Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
–Edgarze–szepnąłMoran.–Pragnęjedyniepomóc.Powiemipan,
cosięstało?Powiemipan,jaksiępanznalazłwBaltimore?
–AlejaniejestemwBaltimore!–krzyknąłPoe,rzucającgłową
namokrejodpotupoduszce.Potemjegooddechstałsiępłytki
ijeszczeszybszy.Przezciałochoregoprzebiegłdreszcztaksilny,
żecałełóżkozadrżało.
Moranzmarszczyłbrwi,szukającwyrazówzdolnychutrzymaćpoetę
napowierzchniświadomości,odwrócićjegouwagęodmajaków,
odtychistot,którepodobnowidział,jakprzenikająprzezściany
wkłębachczarnegodymu.
–PaniePoe,wspomniałpanwczoraj,żemiałpanżonę.
WRichmond.Czypowiemipan…
–Prawie–wyszeptałPoe.–Prawie.Alewłaściwie,Reynolds,
jamamżonę.–Przytychsłowachprzesunąłpalcamipoklatce
piersiowej,kumiejscu,gdziekoszulabyłarozchylona.–Tutaj.Przez
całyczas–zaszemrał.–Zamkniętąwtymrozgorączkowanymsercu.
Przezcałyczas.
–KimjesttenReynolds,októrympanmówi?–spytałMoran.
Możeprzyjacielem?
Może–odparłPoe.Jegodłońzsunęłasięnabok,spojrzenieznów
wbiłwsufit.–Zobaczymy.Cieniesięgromadzą.Słyszypan,jak
szepczą?Onasięzbliża.Więczobaczymy.
Apotemźrenicemusięrozszerzyły,wypełniającsięsmolistą
czernią.
Moranprzyglądałsiętemuzafascynowany.Zdeliriummiałjuż
doczynieniawielokrotnie,więccotakiegobyłowtymczłowieku,
żesamdoktorledwiepowstrzymywałsięodzerkanianagołemury,
bysięupewnić,żewciążsąwpokojusami?
Edgarjęknął.Jegociałosięnaprężyło.Wygiąwszykręgosłup,
odrzuciłgłowędotyłuizawył.Wijącsię,szarpnąłsplątane
prześcieradłaizapłakał:
