Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
–REYNOLDS!Moranzerwałsięnanogi.
–REYNOLDS!–krzyknąłznowuPoe,takjaktorobiłwcześniej
całymigodzinami,zdzierającsobiedocnagardło.
–Edgarze!–zawołałdoktor,łapiącpacjentazarękę.–Edgarze,
tujesteśbezpieczny.
–REYNOLDS!
–Niccitutajniegrozi.Edgarze,posłuchaj!Jużpowszystkim.
Słyszysz?Cokolwieksięstało,jużpowszystkim!
WtedyPoezastygłwbezruchu,zzaciśniętymizębamiiskurczoną
wmęcetwarzą,poktórejspływałykroplepotu.
Apotemcośsięwnimzmieniło.Jakgdybyniespodziewaniesię
uspokoił,nibyrozchybotanypłomieńświecy,osłoniętyznienacka
odlodowategowiatru.Jegociałorozluźniłosiępowoliiwkońcuopadł
nałóżko.
PorazpierwszyposzukałwzrokiemMorana.
Doktorpatrzyłwstrząśnięty,nawetniemrugając,jakczarneźre-nice
Poegosiękurczą,odsłaniając–niczymburzowechmurycofającesię
znadmorza–jasne,niebiesko-szaretęczówki.
Poeta,całkiemterazprzytomny,spoglądałnaniegouporczywie
irozumnie.
–Czytojuż?–spytał.
Westchnął,ajegorękawdłonidoktorazwiotczała.
–Boże,zlitujsięnadmojąbiednąduszą–powiedziałjeszcze,
ablaskwjegooczachzgasłtakszybko,jaksiępojawił.
–Edgarze!–krzyknąłMoran.
Alebyłozapóźno:wpustychźrenicachpoetyniezostałnawetślad
dziwnegoświatła.
