Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
Zawahałsię.Niechciał,byjegopodopiecznyznówwpadłwamok,
ajednakzależałomunajeszczeparuminutachprzytomnejrozmowy,
nachoćbychwilowymkontakcieztymzamkniętymwswoim
szaleństwieczłowiekiem.Nadodatkowymelemencieukładanki,która,
wgotowejpostaci,dałabyodpowiedźnapytanie,cotakiegowydarzyło
sięczterydniwcześniej,zanimPoetrafiłdoszpitala,nieprzytomny,
pogrążonywmajakach,odstópdogłówpokrytyprzypominającym
popiółpyłem,wcudzymubraniu,niezdolnyudzielićjakichkolwiek
składnychwyjaśnieńnatemattego,gdzie–albochociaż,zkim
–spędziłpoprzedniegodziny.
–Pamiętapan,gdziejesteśmy?–spytałMoran,poprawiającsię
nastarymdrewnianymkrześle,któreostrozaskrzypiało.
RękaPoegoniespodziewaniewystrzeliławpowietrze.Jejpalce
zacisnęłysięnadłonidoktorazsiłąwłaściwąprzedśmiertnym
drgawkom.
–Kto…?–wydyszałEdgar,rzężąc,ajegogłoszabrzmiałochryple,
zdartyodwielogodzinnegokrzyku.–Ktotujest?
–Spokojnie–poprosiłdoktor,niepróbującwyzwalaćdłoni,
wnadziei,żedotykdobrzewpłynienapoetę,przywołagozpowrotem,
choćnamomentzakorzeniwrzeczywistości.
–Reynolds?–szepnąłPoe.Jegoniewiarygodniemocnychwyt
jeszczesięzacieśnił,całeramiędrżałoznapięcia.–Reynolds…
Powiedz,żewreszciesięzjawiłeś.
Doktorprzełknąłślinę.Oblizałwargi,którerwałysię
doartykułowaniasłów,zanimjeszczewymyślił,coodpowiedzieć.
–JestemdoktorMoran,Edgarze.Pańskilekarz.Napewnopan
pamięta.
TwarzPoegowykrzywiłasięnagle,jegopowiekisięzacisnęły,
wargiotworzyły,nabierającwyrazuniemegocierpienia.Uściskzelżał.
–Powinienembyłwiedzieć…–jęknąłpoeta,akażdasylaba
składającasięnatesłowaociekałanajczarniejsząrozpaczą.
–Powinienembyłwiedzieć,żemnietakzostawisz…Tutaj.
