Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
Tennagłylodowatypowiewpowinienprzejąćjądreszczem.Alenie
przejął.Nadworzezdążyłosięjużtrochęprzejaśnić–świt
najwyraźniejrobił,comógł,żebyprzegonićnocnecienie.Tata
zawahałsięjeszcze,zanimwreszciesięgnąłpoteczkę.
–Zadzwonię,okej?–rzucił.Uniósłprzytymkubekzkawądoucha,
udając,żetotelefon,jakgdybyona,Isobel,potrzebowałatłumaczenia
najęzykmigowy.
–Okej–odrzekła.–Wporządku.
Wyszedł,bypochwiliwetknąćgłowęzpowrotemdośrodka.
–Zamknijzamną,co?
Isobelzwlokłasięzeschodów.
Spełniłajegoprośbęiprzytknęłaczołododrewna,słuchając,jak
krokiojcanapodjeździestopniowosięoddalają.
Wciążtrzymającdłońnaklamce,złapałasięnamyśli,żebypobiec
zanimigozawołać.Odczasudoczasumusiałazwalczaćwsobie
chęć,bymuowszystkimopowiedzieć,nawetjeśliwiedziała,żenigdy
byjejnieuwierzył.
Boprzecieżmałobrakowało,awyznałabymu,żekoszmary
oprzegranejjużmiewa.Tyleże–choćzaczynałysięodtreningu
–bynajmniejniedotyczyłyrozgrywekkrajowych.Dotyczyły
wszystkiegoinnego.Czyraczejjedynejrzeczy,którasięliczyła.
Noiniebyływcalesennymimajakami.
Zresztąostatniorozróżnianiesnuodjawyprzychodziłojejztrudem.
Odwróciłasię,opierającodrzwiplecamiisłyszącszumauta,które
tatawyprowadzałzpodjazdunadrogę.
Światłaautawpadłyprzezoknodosalonu,wywołującnajego
ścianachipodłodzeorszakzniekształconychcieni,przezcoIsobel
odniosłanaglewrażenie,żeniejestsama.
