Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
tygodniem.Niespóźniłasięnaautobus.Ba,musiałananiegoczekać.
Noiwygrali.DopingującaekipazTrentonporaztrzecizrzędu
–coniespotykane–okazałasięnajlepszawkraju.
Isobelwciążsłyszałatamteprzenikliweokrzykitriumfu.
Przypomniałasobie,jaksięściskali–piszcząca,zalanałzamikula
niebiesko-żółtychkostiumów,najeżonarękamiwyciągniętymi
kubłyszczącemu,złotemutrofeum.
–Poraztrzeciwtymtygodniu–rzuciłojciec,znówzwracając
nasiebiejejuwagę.
Szklistymioczymaśledziłajegoruchy,gdyodstawiałteczkę
napodłogęprzystojakunaparasole.Zbliżyłsiękuschodomisięgnął
poszarąwełnianąmarynarkę,którąwcześniejpowiesiłnaporęczy.
Przekładająckubekzkawązrękidoręki,wpatrywałsięwcórkę
ijednocześniepowolisięubierał.
–Chybamuszęporozmawiaćzwaszątrenerką–oświadczył.
–Powiedzjej,żebytrochęzluzowałaztymidodatkowymitreningami.
Ladadzieńzacznieszmiećkoszmary,żeprzegraliście.
Isobelchwyciłasięporęczy.Mocnozacisnęłapalcenagładkim,
wiśniowymdrewnie,wbijającwniepaznokcie.Fragmentysnu
wypływałyteraznapowierzchnięjejświadomościniczymodłamki
rozbitegostatkunapowierzchnięmorza.Spośródplątaninyznanych
inieznanychobrazów,czasemzwykłych,aczasemstrasznych,
stopniowowybijałasięcorazwyraźniejpewnaspokojnatwarz.
Isobelzaczynałasięzastanawiać,czykiedyśjeszczezdoła
wyobrazićsobiejegooczytakimi,jakiebyły,zanim…Zanim…
–Ej,spokojnie,Izzy–rzuciłtata,nachylającsię,byszturchnąć
jąwkolano.–Jesteścienajlepsi,mistrzuniu.
Tensen…Zawszezaczynałsięodostatniegotreninguprzed
zawodami.Śniłaotymsamymjużkilkarazy,alenigdyniedotarła
weśnietakdaleko.Przykażdejpoprzedniejokazji–naprawdękażdej
–budziłasię,gdytylkowidziałaVarena,gdytylkouświadamiała
sobie,żejegoobecnośćjestniemożliwa,więctomusibyćsen.Innymi
