Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
nauśmiechniętąSandrę,niepotrafiłapowiedziećjejtego,niemogła
zaburzaćemanującegozniejspokoju.Postanowiła,żebędzie
obserwowaćswojeobjawy,pilnującsię,żebyniepopaśćwjeszcze
większąparanojęijeślijejstanchociażtrochęsiępogorszy,sama
zgłosisiępopomoc.
–Dot,odleciałaś!
Faktycznie,niezauważyła,kiedydołączyłdonichWojtek,wysoki,
brązowookiblondyn,zaktórymoglądałasiękażdadziewczyna
nauczelni.Luizazawszeuważała,żeoniSandrabylibyświetnąparą,
alenajwyraźniejniepodzielalijejentuzjazmu,ponieważcałyczas
kłócilisięmiędzysobą.Mimowszystkotworzylizgranetrio.
–Hej!–Luizazerknęłanaopaloneramiona.–Widzę,żedobrze
wykorzystałeśczaspraktykweWłoszech.
–Jakzwykle.
Jegooczybłyszczały,jasnoniebieskakoszulkapolokontrastowała
zciemnąkarnacją.Głosmiałprzyjemny,niskiihipnotyzujący.Nic
dziwnego,żedziewczynynaniegoleciały.
–PoznałemślicznąWłoszkęibardzomiłospędziliśmyczas.
–Izapewnemiałeśdoniejzadzwonić,jakbędzieszwPolsce?
–Miałem.Izadzwoniłem–odpowiedziałpoważnie.–Myślisz,
żezwiązeknaodległośćmaszansepowodzenia?
–Pytaszniewłaściwąosobę.–Luizasięroześmiała.–Wiesz,
żeniewchodzęwżadnezwiązki.
–Wojtuś,kochany,czyzwiązeknaodległośćczykilkametrów
odsiebie,itakjesteśzawielkimbabiarzem,żebytoutrzymać
–wtrąciłaSandrasłodkimgłosem,wktórymobojewyczulinutkęjadu.
–Sandra,niemówtak,możenaprawdę…
–Czyliniewartojednak.–Wojteksięuśmiechnął.Zauważyła
wnimtrwającąułameksekundyzmianę,smutekalbourazę.–Spadam
nazajęcia.Widzimysięnaprzerwie?
