Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
jeszczeinneichrodzaje.Naprzykładdzieci,którebojąsięporzucenia,karylubbraku
akceptacji,mogązacząćprzymilaćsiędoludzi.Zazwyczajignorująwtedywłasne
potrzebyipragnienia,stawiającnapierwszymmiejscuinneosoby,orazzgadzająsię
nakażdąprośbęwnadziei,żegdyjąspełnią,będązaakceptowane,kochane
ibezpieczne.
Innedziecipróbująporadzićsobieztymdoświadczeniem,uciekającwperfekcjonizm
(możnabyćjednocześnieperfekcjonistąistaraćsięludziomprzypodobać)iliczącnato,
żejeślizrobiąwszystkopoprawnie,zostanąuznanezawystarczającodobre.Każdy
ztychdwóchrodzajówzachowańadaptacyjnychmożedaćdzieckupoczuciekontroli
nadniepewnymświatem.
Dzieci,którychsięniesłucha,alboktórestwierdziły,żeniedziałaaniprzymilaniesię,
aniperfekcjonizm,mogąnauczyćsię,iżjedynymsposobemzwrócenianasiebieuwagi
jestokazywaniezłościlubgłośnykrzyk.Jednocześnieeskalująswojezachowanie,
ażzłamiąwystarczającodużozasad,abyktośjepowstrzymał.Opiekunowierzadko
torozumieją.Jeżelidzieckotakrobi,częstoprzyklejamusięłatkęniegrzecznego
inazywajezłymlubtrudnym,gdytymczasemtaknaprawdęmaluchpoprostu
(nieświadomie)czuje,żelepszajestinterakcjapełnazłościniżżadna.Tegotypu
zachowaniaadaptacyjnezazwyczajprzenosząsięnadorosłeżycie.
Miałampacjentkę,którabyłaniezwykletowarzyska–uważanojązaduszęgrupy
przyjaciółikażdejimprezy,wktórejuczestniczyła.Klęłajakszewc,znano
jązprostackiegoiniekonwencjonalnegosposobubycia–izaniegokochano.Gdybyła
spokojna,czułasięgłębokozwiązanazinnymi,kochanainieustanniezdolna
dopokazywaniaswojejdzikiej,nieocenzurowanejstrony.Zauważyłajednak,
żewsytuacjachstresowychpojawiasięuniejuczucie„paranoi”(tojejwłasnesłowa)
ipewność,iżprzyjacielenaglesięodniejodwrócą.Zaczęłazgadywać,comogąsobie
myśleć:„Wiem,żemówią,żedobrzesiębawiąiżejedzenie,któreugotowałam,jest
pyszne,alecojeślitylkotakmówiąiwcaletakniemyślą?”,„Czytenuśmiech,który
właśniemiposłała,jestszczeryczyfałszywy?”,„Czyoninaprawdęmająochotętubyć,
czytylkochcąmniezadowolić?”.Tymobawomtowarzyszyłarównieżsilnapotrzeba
przypodobywaniasięiperfekcyjnegozachowywania.Przestałakląć,ajejnajczęstszymi
słowamistałysięnagle„proszę”,„dziękuję”i„przepraszam”.
To,coprzeżywałamojapacjentka,byłologiczne.Dorastałazopiekunami,których
nastrojebardzoczęstosięzmieniały–czasamibyłazłotymdzieckiem,którenie
mogłobyzrobićniczłego,innymrazemignorowanojąlubnaniąkrzyczano,
wykorzystywanojakokozłaofiarnegoprzyokazjijakiegokolwieknieszczęśliwego
zdarzeniawdomu,krytykowanozakażdenieidealnezachowanie.Abysobieztym
poradzić,rozwinęłasupermocpolegającąnaprzewidywaniu,kiedynastrojeopiekunów
mogąsięnaglezmienić,idostosowywałaswojezachowanie,starającsięichzadowolić,
żebyznówpoprawiłimsięhumor.
PRZEZWIĘKSZOŚĆŻYCIAPOWIELAMYWZORCEADAPTACYJNESTOSOWANE
WMŁODOŚCI.TE,DZIĘKIKTÓRYMMIELIŚMYZAPEWNIĆSOBIE
BEZPIECZEŃSTWOIPOZOSTAĆBLISKODOROSŁYCH,KTÓRZYNAS
WYCHOWYWALI.
Terazpowróciłdoniejtenstarysposóbreagowanianastresizaczęłaprzesadnie
przewidywaćzagrożenia.Abyułatwićsobieżycie,musiałazaktualizowaćswoje
strategiemierzeniasięzestresem,wybierającte,którepasujądojejobecnejsytuacji
iktórychpodstawąjestuważnośćiwspółczuciedlasamejsiebie.
Zanimuznasz,żewszystkietwojezachowania,którepojawiająsię,gdysię
stresujesz,sązwiązanezdzieciństwem,pamiętaj,żenietylkoztakichpowodówdzieci
siędostosowują.Niektóresąznaturyprzymilne,innetourodzeniperfekcjoniścialbo
