Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
–PowyjściustądzadzwoniszdoMininaipowieszmu,
żezaakceptowaliśmyumowę,alezdrobnymizmianami
–zacząłNeven,wycierającniespiesznieostrzeoklapę
marynarkiDurzyńskiego.–Ijesteśmyumówieni
naponownepodpisaniena…–Spojrzałnamniepytająco,
wsuwającnóżdofuterału.
–Wystarczymijedendzień–odparłem.
–Słyszałeś,Rozdymka?–Znówgoszturchnął.
–Zadwadni.Takmaszmuprzekazać.Ipamiętaj,
odtego,jakibędzieszprzytymwiarygodny,zależydalszy
rozwójwypadków.JeślispierdolisziMinindomyślisię,
żetopodpucha,znajdęcię,okrojęztłuszczu,apotem
ponowniecięupasęipowtórzęwszystkoodnowa.
Rozumiesz?
Chlupotpoliczkówwystarczyłmuzaodpowiedź.
Nevensięwyprostował,wyjąłzkieszenitelefonipochwili
oczekiwaniawarknąłdosłuchawki:
–Dwudziestepiętro,już.–Zgarnąłzbiurkafajki,
przystanąłprzykanapieizakładającmarynarkę,rzucił
domnieprzezramię:–Któratojużbędzie?
–Co?–mruknąłem,wstajączfotela.
Zerknąłemnależącegopośródczerwonychplam
grubasa.Zwysokościprzypominałatramentowykleks
wteścieosobowościowymRorschacha.Widokbyłrównie
absurdalny,cozałożenie,żeopisywanieodczuć
poobejrzeniurozlanychobrazkówmożenakreślićczyjś
psychogram.Jawidziałemtylkozniszczonąpodłogę.
Ibiurko.
–Zarwananoc.
