Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
pełnejwysokichnadbrzeżnychskałporośniętych
naszczytachdrzewami.Najednejtakiejskalesterczącej
prostopadlenadmorzem,wpołowiewysokości
znajdowałosięwniedostępnejprawierozpadliniegniazdo
sokołów.Patrzączeszczytuskały,łatwomożnabyło
dostrzec,jakptakiwlatywałydońiwylatywały.Corobi
panWalter?Otoschodzi,czyteżzsuwasię
ażdorozpadlinyiwydzieraptakizgniazda.Wjaki
sposóbpowróciłstamtądżywy,tegoniktniebyłwstanie
odgadnąć.Odtegoczasujegodziadekniemógłznieść
samegowidokutegomiejsca.Chłopakpowróciłjednak
zdrowozdwomamłodymisokołamiwkieszeni.
–Ależodważny!–zawołałzachwyconyKarol.
–Pragnąłjewychowaćiułożyć.Przewróciłcałą
bibliotekędogórynogami,abyznaleźćkilkastarych
książekosokolnictwie,anastępniewszystkiewolne
chwilepoświęcałnawyuczeniesięznichsztuki
układaniatychptaków.Alejednegodniasłużącyzostawił
drzwiotwarteiptakiuciekły.Nigdyniezapomnęgniewu
Waltera.Możnarzecbezprzesady,żeodchodził
odprzytomności.
–Biednedziecko–wyrzekłapaniEdmonstone
idodała:–Terazmuszęodwiedzićmojegomałego
więźnia.
–Amy–powiedziałaLaura,gdymatkazamknęła
zasobądrzwi–bardzoźlezrobiłaś,pozwalającCharlotte
pozostaćtutaj,wiesz,jakczęstościąganasiebienagany
zazbytniąciekawość.
–Toprawda–odrzekłaAmelia–aleniemiałamsiły
wyprawieniajejstąd.
–TowłaśniewciążpowtarzaFilip,musiszbyćtrochę
bardziejstanowcza,ażeby...
–Dajpokój,Lauro–wtrąciłsięKarol–nie
