Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
domojejszkoły.Kiedyprzychodzimoment,żemusi
wysiąść,zaczynamodczuwaćniedosyt.Chciałbym
jąporwaćispędzićzniącałydzień.
–Cześć,Ve,jawysiadamtutaj.Miłegodnia!
–Dziękiinawzajem,cześć.
Kiedywysiada,wautobusierobisięszaro,jakby
wszystkiekoloryiświatłopochodziłyodniej.Gdytylko
autobusdojeżdżadomiejsca,gdziemogęsięprzesiąść,
oczywiścietorobię.Sprawdzamjeszcze,kiedypodjedzie
powrotny.Okej,mampięćminut,więcodpalam
papierosa.Nieumiemwyrzucićjejzgłowy–takamała,
azajmujetylemiejscawmojejgłowie.Nigdywcześniej
niktmnietakniezafascynował.Toniesamowite,jaksię
przyniejczujęijakapustkamniewypełnia,gdyonaznika
zpolawidzenia.
Podjeżdżaautobus.Jestprawiepusty,więcsiadam
namoimulubionymmiejscu–nasamymtyle.Gdy
docierampodLoch,jestdopieroósma.Nikogojeszczenie
ma,więcpostanawiamsiępołożyć.Mamwplaniezłapać
autobus,takżebymóczniąwrócić,jakbymwracał
zeszkoły.Żebytylkoniewzięłamniezajakiegoś
prześladowcę.
Gdytakleżęirozmyślam,wpadaPhil.
–Siema,stary.Cotyturobisztakwcześnie?
–Siema,Phil.Niechciałomisięsiedziećwdomu
–kłamię.Zjakiegośpowoduniechcę,byPhilznał
prawdę.
–AcoztąAbigail?–pyta.
–Acomabyć?–Udajęniewzruszonego.
