Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
–Wnaparzeniebyłonic,odczegomożna
byzachorować,oilezostałodpowiedniopodany–broniła
sięAri.
Pomijającto,comogłaśdoniegododać,
bytwierdzić,żesamagouwarzyłaś,
dodaławmyślach.
OilepaniKentonwogólezachorowała.
BabciaGwynnpoczerwieniała,jakbyusłyszałamyśli
dziewczyny.
–Półtoramiedziaka–powtórzyła.–Więcejnie
dostaniesz.
ZimnyspokójogarnąłAri,gdyszybkoprzepakowywała
kosze.
–Więcsprzedamjegdzieśindziej.
–Gdzieśindziej?–Babciapodniosłagłos.–Ijaksądzisz,
ktojekupi?NiktwRidgeleynietknienaparu,jeślibędzie
musiałprzyznać,żepochodziłonod
ciebie
.
–WięcsprzedamjewWellingsfordzielubwSeahaven.
–Podróżdokażdegoztychmiejsctocałydzieńdrogi
powozemtamizpowrotem,adotegodochodziczas
nahandelpodomach.Zostawiłabyśswojąchatębez
opiekinatakdługo?
ZłośliwanutawgłosieBabcisprawiła,żeAripodniosła
głowę.
ZeszłejwiosnyuzgodniłazAhernem,burkliwym
staruszkiem,którybyłjejnajbliższymsąsiadem,żejeden
zparobkówpracującychwjegostajnibędziedoglądałjej
krowyikurczaków,gdyonapojedziedoSeahaven,
bysprzedaćkilkagobelinów.Kupiec,któremu
zaprezentowałagobeliny,byłpodtakimwrażeniem
jakościjejprac,żewykupiłwszystkie–adotegoobiecał
przejrzećpozostałejejtowary,jeśliprzywiezie
mujenastępnymrazem.Uradowanaizgłowąpełną
planów,bysprzedaćmuwyrobyzadobrącenę,jakiej
nigdynieotrzymałabyodszlachtywRidgeley,
tanecznymkrokiemprzemierzaładrogęponocy
spędzonejnawoziejadącymwzdłużwybrzeża
odSeahavendoWellingsford,zktóregowysiadła
naskrzyżowaniuzdrogądoRidgeley–idoBrightwood,
jejdomu.
Iwtedy,wświetleporanka,zobaczyła,jakiepowitanie
