Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
wątpliwościcodotego,czymzajmowałasięwiększość
klientówWidma.AleAleksandrowitrudnobyłoodmówić.
–Zapasowamarynarkajestwszafce,nazapleczu–
powiedziałbarmanIgor,widzącRoberta.
–Gorącojest.Mamczarnepolozkołnierzem.Nie
wystarczy?–odparłLew
–Znaszpolitykęklubu.Ochroniarzemająbyćzawsze
wczarnychmarynarkach.Toniejestjakiśtambar
zwódką.
–Tak,jasne–syknąłLewzironią.
–Wiem,żejesteśtutylkonazastępstwo,aledla
większościznasnapiwkistanowiąnajwiększączęść
naszejkasy,więczależynam,byprzychodzilituludzie,
którzynanichnieoszczędzają.
–Nodobrzejuż,dobrze–rzuciłLew,nakładającczarną
marynarkę.–Poprostuniewydajemisię,żebym
spoconyprzyciągnąłwiększąliczbębogaczy.
–Masz,wypij.
Igorpodałmuwwysokiejszklancejakiśnapójzdużą
ilościąlodu.
–Alkoholowy?
–Tak,alenienatyle,żebyśzacząłrozrabiać.
–Dzięki–powiedziałLewiwziąłdużyłyk,opierającsię
obar.
Klub,chociażbyłjużotwartyodgodziny,dalejbył
pusty.Większośćklientówzazwyczajpojawiałasię
dopieropodwudziestejdrugiej.Cinajważniejsi
zwyprzedzeniemrezerwowaliloże,chcączapewnićsobie
dobremiejscanauboczu.Igorwiedział,żeważnigoście
przyjdądopierozatrzygodziny,więcnalałrównieżsobie
takiegosamegodrinka.
–Macienowąkelnerkę–zagadnąłgopochwiliLew,
