Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
1.5.SeparatyzmywEuropienatlezróżnicowaniaetniczno-językowego
podstawiepochodzeniagenetycznegolubjęzyka.PaniPfeil(2006)zidentyfikowali
nakontynencieeuropejskim337takichzbiorowości.Zdecydowanawiększośćznich
mówiwjęzykunależącymdojednejzpięciugrupjęzykowych:1)romańskiej–
np.językfrancuski,hiszpański;2)germańskiej–np.językniderlandzki,angielski;
3)słowiańskiej–np.językbułgarski,polski;4)celtyckiej–np.językbretoński,
galicyjski;5)bałtyckiej–np.języklitewski,łotewski(wszystkiezrodzinyindoeuro-
pejskiej).Mniejlicznesągrupyetniczneposługującesięjęzykamizrodzinyuralskiej
(grupaugrofińska:językestoński,fiński,węgierski).Największąodrębnościącechuje
sięjęzykbaskijskinienależącydożadnejrodzinyjęzykowej.
Około4/5grupetnicznychEuropynieliczywięcejniż300tys.osób,aniektóre
znichsąwyjątkoworzadkie–kilkatysięcyKaraimów(Litwa,Polska)albokilkaset
Liwów(Łotwa).Ichprzetrwaniezależyodsystemuochrony,któregoefektywność
rośniewUEodlat90.XXwieku.Zkolei87gruptotzw.ludyEuropy,awięczbio-
rowościliczniejszeimającerealnywpływnafunkcjonowaniekrajuzamieszkania.
Spośródnich33stanowiąwiększośćwprzynajmniejjednymkraju,zaśpozostałe
54sąmniejszościami.
W2016rokuwramachEuropeanSocialSurveyprzeprowadzonoankietywśród
ponad20tys.osóbz24krajów.Wówczas30%ankietowanychstwierdziło,że
różnisiękulturowoietnicznieodwiększościspołeczeństwakrajuzamieszkania.
Wśródnichznalazłosię:1)15%ludnościallochtonicznej,czyliidentyfikującej
sięzkrajeminnymniżgoszczący(13%respondentówtwierdziło,żepochodzi
zEuropy,1,5%zAfrykiPółnocnej,AzjiPołudniowo-ZachodniejiŚrodkowej,
a0,5%zpozostałychczęściświata)oraz2)15%ludnościautochtonicznejma-
jącejtożsamośćsubnarodową
13
–10,6%ankietowanychzaznaczyłopodwójne
pochodzenie:narodoweisubnarodowe(np.Brytyjczycy,jakiWalijczycy),4,4%
–wyłączniesubnarodowe(np.tylkoWalijczycy).Największyodsetekautochto-
nówposiadającychjednocześnietożsamośćsubnarodowąinarodowąwystępował
wBelgii(wieluFlamandówiWalonówuważałasięteżzaBelgów).ZkoleiWielka
BrytaniaiHiszpanianależądoczołówkikrajów,gdzieznacznyudziałpopulacji
deklarujejedynietożsamośćsubnarodową–np.przynależnośćdoGalisyjczyków,
alejużniedoHiszpanów(tab.1.2).
WniektórychpaństwachEuropyzwiększasięsamoidentyfikacjasubnarodowa
(własna)kosztemtożsamościnarodowej.Lokalnesondażewykazały,żewlatach
2010–2018wzrósłz20do28%udziałrespondentówwKataloniiokreślającychsięjako
Katalończycy,alejednocześnienieidentyfikującychsięjakoHiszpanie.Spadłnatomiast
odsetekodpowiedzi„jestemKatalończykiemiHiszpanem”(z38do33%).WSzko-
cjizaobserwowanopodobnytrend,alebyłonmniejwyraźny.Wlatach2012–2018
13
Tożsamośćsubnarodowaodnosisiędoidentyfikacjigrupybędącejwobrębiedanegokraju,
poniżejpoziomupaństwowejtożsamościnarodowej.
19
