Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
Możnabyłoimożnabyjeszczedzisiajutrzymywać,
żeprzezokreślenie„filozofiaarabska”należyrozumieć
poprostufilozofiępisanąwjęzykuarabskim,toznaczy
wtymdawnymarabskimpisanym,któryjeszcze
obecniestanowiwięźliturgicznązarównomiędzy
niearabskimiczłonkamiwspólnotyislamu,jak
iodłamamiarabskichnacji,którewyróżniaich
dialektalnyarabski.Niestety,ta„językowa”definicja
jestnieodpowiedniainiemawielkiegosensu.
Gdybyśmyjąprzyjęli,niewiadomobybyło,jak
klasyfikowaćmyślicieliirańskich,takichjakfilozof
isma’ilickiNaser-eChosrou(XIwiek)bądźAfzalad-Din
Kaszani(XIIIwiek),uczeńNasiraad-Dinaat-Tusiego,
któregowszystkiedziełapowstaływjęzykuperskim,nie
mówiącjużotych,którzyodczasówIbnSiny
(Awicenny)iAs-SuhrawardiegoażdoMirDamada(XVII
wiek),HadiegoSabzawariego(XIXwiek)inam
współczesnychpisalibądźwjęzykuperskim,bądź
dawnymarabskim.Równieżjęzykperskinigdynie
przestałodgrywaćrolijęzykakultury(wręcz„języka
liturgicznego”uisma’ilitówzPamirunaprzykład).
Chociażjestprawdą,żeczęśćtraktatówKartezjusza,
Spinozy,Kanta,Heglanapisanopołacinie,ichautorzy
niesąjednakfilozofami„łacińskimi”czy„rzymskimi”.
Jeślichcemyjakośnazwaćświatintelektualny,który
omówimynadalszychstronach,należyzastosować
określeniewystarczającoszerokie,abyocalićduchowy
ekumenizmpojęcia„islam”,ajednocześnieutrzymujące
pojęcie„arabski”nawysokościhoryzontu
profetycznego,naktórympojawiłosięwhistoriiwraz
zobjawieniemkoranicznym.Zamiastprzesądzać
oopiniachbądź„ortodoksji”kwestionującejnasze
określenie„muzułmański”wstosunkudotakiegolub
innegofilozofa,będziemymówićo„filozofii
muzułmańskiej”jakoofilozofii,którejrozkwit
iodmianysązwiązaneprzedewszystkimzezjawiskiem
duchowymireligijnymislamu,iktóraświadczyotym,
żeniejestprawdą,iżislamznalazłswójodpowiedni
