Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
–Ktodzwonił?–spytałamama.
–WujekRysiek.Dziadekmiałwylew.Wiozą
godoszpitalawPiotrkowie.Powiedział,żejestznim
bardzoźle.Chcędoniegopojechać.
–Idźdoszkoły–powiedziaładrżącymgłosem.–
Wsobotępojedziesz.
–Mamo!
–Żadne„mamo”.Zachwilęmatura.Japojadędoniego
ztatą,atysięucz.Wsobotępojedziemywszyscy.
Niepożegnałemsięznim.Zmarłtegosamegodnia
wieczorem.Nigdyniebrałleków.Możegdybygonie
szprycowali,organizmwalczyłbydłużej,alepierdolone
konowałyzawszewiedząlepiej,jakwysłaćczłowieka
nadrugiświat.„Wstrząsanafilaktycznyonieustalonym
podłożu”–powiedziałlekarzmoimrodzicomiszybko
skryłsięwswoimpokoju.Chujjebany!Pierdolonynieuk!
Byłemzłynamamę.Dopogrzebunieodezwałemsię
doniejanisłowem.Musiałaczućmójgniew,amoże
zaczęłydręczyćjąwyrzutysumienia.Należaładotej
przeważającejwiększościkobiet,którepoczterdziestce
przestająosiebiedbać,ubierająsiębylejak–
przeważniewzbytluźneiźledopasowaneubrania,robią
trwałe,apóźniejwnieskończonośćwalczązodrostami.
Mojamamamiałastosześćdziesiątcentymetrów
wzrostu,pokaźnybiustidużeniebieskieoczy.Gdybyła
młoda,musiaładziałaćnawyobraźnięmężczyzn,
aiteraz,gdybyobcięławłosy,którestraszyływściekłym
burgundem,ipozwoliłaodrosnąćnaturalnymblond,
gdybyzamiastbeżowychibrązowychsukienekibluzek,
którewręczkrzyczałybiedą,założyłacoś
odważniejszego,gdybywreszcieodważyłasię
namocniejszymakijaż,mogłabywciążuchodzić
zaatrakcyjnąryczącączterdziestkę.Mogłaby...Był
jeszczejedenwarunek.Musiałabyzrezygnować
