Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
Złapałamniezarękę.
–Piotr...–szukałasłów.–Pomaturze...
–Będzieszmiałaegzaminynastudia.
Wyszarpnąłemdłońiodwróciłemsię.Niewiedziałem,
dokądpójść.Włóczyłemsięponaddwiegodziny
pomieście,ażmrózmnieotrzeźwiłiwróciłemdodomu.
Jadącnapogrzebdziadka,myślałemoAgnieszce.
Potrzebowałemjej.Potrzebowałemdrugiegoczłowieka.
Nieojcaimatki,aledrugiegoczłowieka,wktórego
oczachmogłemzobaczyćsiebie.Oczyrodzicówzawsze
sązakłamane.Ktosięwnichzbytdługoprzegląda,ten
zatracaprawdęosobieizaczynażyćiluzją.Przezwiele
lattailuzjajestpotrzebna,borodzimocdomówienia
„ja”,które,niczymmiecz,oddzielaodświataibuduje
odwagęwnazywaniusiebie;aleto,cooddzielone,musi
nanowosięscalić,musipoczućwspólnyoddech,
zjednoczyćsię,abyosiągnąćpełnię.
Zkażdymkilometrempokonywanymprzez
pożyczonegoprzezojcaodkolegizpracydużegofiata
narastałowemnieprzekonanie,żezostałempozbawiony
możliwościoglądaniasięwoczachdziadka.Wieniec
furczałnadachu,aojciecskamieniałyizdrżącymi
rękomasiedziałzakierownicą.Oczymmyślał?Nie
zdziwiłbymsię,gdybyjegogłowęwypełniałapustka.
Mającniecałeosiemnaścielat,zarazpotrzyletniej
zawodówcebudowlanej,uciekłdowojska.Mógłprzejąć
gospodarstwo,aleniechciałżyćnawsi.Nawetniebrał
przepustekwczasieżniw.PóźniejpojechałbudowaćŁódź.
Dostałszansęskończyćzaocznietechnikumbudowlane.
Dostałmieszkanie.Ożeniłsię.Kilkarazypytałemgo,
dlaczegotakrzadkojeździdodziadków,alezakażdym
razemwzruszałjedynieramionamiizmieniałtemat.
Możliwe,żesamniewiedział,alboniechciałwiedzieć.
Nieodkrytadrogajestniczymstrumień,którytamuje
