Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
–Otak,nieprzestawaj,kochanie.
Naglecośwyrwałomnieztegobłogiegouniesienia.
–Angelico?
Odwróciłamsięodoknaizobaczyłammojegoasystenta,który
przezcałyczasczekałnaodpowiedź.
–Skończyłemraport,októryprosiłaś.Czyjestjeszczecoś,
comogędlaciebiezrobić?
–Towszystko,Dominicu.Możesziść.Dziękuję.
Zatrzymałsięwdrzwiach,ajapatrzyłamnajegojędrnepośladki
iniemogłamoderwaćodnichwzroku.Odwróciłsięgwałtownie,
prawieprzyłapującmnienapatrzeniu.
–Zapomniałbym,umówiłemkucharzynajutro,takjakprosiłaś.
Będąuciebiepopołudniu,żebywszystkoprzygotować.Zostaw
miklucze,toichwpuszczę.
–Dobrze,dziękuję–odpowiedziałam,siadającprzybiurku
iprzeglądającraporty.
–Jaksięczujesz?–usłyszałam,podniosłamnachwilęwzrok
izobaczyłam,żeonwciążstoiwmoimgabinecie.
–Dobrze,dlaczegopytasz?
–Wkońcutotwojetrzydziesteurodziny.
–Totylkoliczba,nicszczególnegosięniezmienia,wczoraj
byłamtakajakdziśidziśjestemtaka,jakabędęjutro
–odpowiedziałamznosemwpapierach.
–A!–krzyknąłdziwniepodekscytowany–przyszedłkolejny
czerwonytulipan.Tojużdwudziestydziewiąty.
Uniosłamgłowęiwbiłamwniegomrocznespojrzenie,jakie
wywoływaływemniekwiaty,azwłaszczaczerwonetulipany.
Przeszedłmniedreszcz.Nienawidziłamtychgierek.Domyślałamsię,
doczegozmierzająicomogąodkryć.Pogrzebałamprzeszłość
dostateczniegłębokoiniezamierzałamjejwywlekać,alenajwyraźniej
komuśbardzonatymzależało.
–Wyrzućje–zażądałam.
–Ale…niejesteściekawa,ktojewysyła?–dopytywałjak
nigdy,odkrywającswojedotądniezauważalnedlamniewścibstwo
–żadenniemiałbilecika.
–Nie–odpowiedziałamkrótko.
Wyszedł,ajawyciągnęłamztorebkiBirkinbalsamKylieSkin
iwcierałamgowdelikatniemuśniętesłońcem,obolałełydki,
podziwiającjednocześnienieskazitelnymanikiur,któryrobiłam
cotydzień.Zawszewtymsamymgabinecie.Zawszeotejsamejporze.
