Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
dokomunii.Młodymiałprzecieczterdziestkęmurowaną
ibył–jaksiędawniejmawiało–chłopemnaschwał.
Ilekroćpotemrozpamiętywałatenswójwielkidzień,
zawszekończyłosięchusteczkąuspłakanychoczuijej
ulubionym:„możegłupiajestem...”.Czydlatego,
żewyszłazaAdama?Byłprzecieżdobrymmężem:nie
pił,niegrał,zakobietaminielatał,pracowałikochał
jąnaswójsposób.Toznaczymilcząco,znawykuidla
siebiesamego,zato,żepogodniewzrusza,taka
dziecinna,słabainieporadna,żedopieroprzyniej
człowiekczujewpełniswąsiłę,mądrośći„opiekuńcze
instynkta”.
Nadobrąsprawęniewiadomo,ktosiękimopiekował.
Toćuniejwłaśnie,utej„kruszyny”,szukałrady
iukojeniawciężkichchwilach,amiewałichniemało.
Możepobralisiędlatego,żepewnegorazuposzłaznim
dosklepuidoradziładobrekoszule.Obojeprzeżyli
niezwykłechwile:on–żektośsięnimzajmuje,ona–
żemożematkowaćtemuniedźwiedziowi.
„Tatuś–mawiała–byłokropniezaniedbany,jeśli
chodzioterzeczy.Zawszeprzepłacałizawsze
gonabierali.Naflintach,naskórkach,napsachtosię
znał,alenaskarpetach,naubraniu?Iżebywkońcu
wyglądaćjakośpoludzku?Możegłupiajestem,aletego
flejtuchostwaznieśćniemogłam...”
Zpoczątkudobrzeimsięwiodło.Porzuciłkolej,zająłsię
skupemfuter.Interessięrozwijał,mieszkaliwewłasnym
domku,odkładającpomałuipewniedobankuwnadziei,
żejeszczerok,jeszczedwa,awrócądoPolskizniezłym
kapitałem.AżprzyjechaliludziezPolski,zaczęli
bajdurzyćonowoczesnymhandlu,owielkichrynkach
iobrotach...„Mówiłam,żeniedobresąspółki...”Nie
wierzył,nobojakże–rodacy!Dopięliwkońcuswego,
zwłaszczajedenznich–Ryniewicz–największyrodak.
