Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
–Mamo,nieidędziśdoszkoły.
Monamilczy,wie,żeniezmusiAty,niepotrafigoprzekonać,
żebysięjejsłuchał.Jużkiedybyłmalutki,ciągnąłjązawłosy,gryzł
potwarzyikopałpołydkach,aonaniepotrafiłamusięsprzeciwić.
–Chodź,pójdziemynaśniadaniedoDzielnicyFrancuskiej
–decydujenagle.Ataściągapoduszkęzgłowy,spoglądanamatkę
badawczo.Powolisiada,wbijawzrokwswojenogi.
–Alesięzakryjesz–mówicicho.
Monamilczy.
–Niechcę,żebykoledzyznowumniewypytywali,dlaczego
chodziszzodkrytągłową.
–Dobrze–zgadzasięMonainaciąganawłosybiałąchustę.
◆◆◆
MonasiedzizsynemwkawiarniChezCarolwDzielnicyFrancuskiej,
pijemrożonąkawęiobserwuje,jakchłopakgrzebiebezentuzjazmu
wszklancezjajkamipowiedeńsku.
–Zjadłbymkanapkę–mówi,więcMonaskładajeszczejedno
zamówienie.Byłydni,kiedymogłasobietowszystkotylko
wyobrażać:kanapki,jajkawszklance,smoczązupę,pieczonegołębie,
ciastkazmigdałamiilodyosmakumango;wyobrażałatosobie,żeby
przeżyćtedługie,niekończącesiędni,gdyprzezdziesięćmiesięcy
wjejmenuznajdowałasiętylkojednapozycja:kulezryżu.Wpiątki
dostawaładonichjeszczebanana.Przezdziesięćmiesięcycałytydzień
czekałanategoidiotycznegobanana,jakbybyłconajmniej
czekoladowymparfait.
–Ata,dlaczegoniechcesziśćdoszkoły?
Chłopieczastanawiasię,mrużącoczy.Odpędzabezdomnegokota,
któryłasisiędoniegowoczekiwaniunajałmużnę.Odsuwaodsiebie
talerzzjedzeniem,ledwospróbował.Monęażcośściska.Chciałaby
mupowiedzieć,ilewyrzeczeńkosztowałajątakanapkazserem
