Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
Zaczęłampodejrzewać,żetenkoleśmaproblemyzgłową.
Wygadywałtakiegłupstwa,żeniesposóbbyłoichsłuchać.
Iwtedyuderzyłomniejakgromzjasnegonieba.Wszystkie
wspomnieniawróciły,włącznieztymi,żeAlanżyje.Zakołysałamsię
iztrudemodzyskałamrównowagę.Nieprzyjemnegorącozalałomoje
serce.
–Tak,moibracia.
Machnąłręką,sygnalizując,abympodeszłabliżej.Wodpowiedzi
jakimścudempokazałammuśrodkowypalec.
–Nikola–westchnął–zarazzrobisięnieprzyjemnie.
–Skończpierdolić.Mówisz,żeAlanżyje–rzuciłam.–Togdzie
onjest?Czemusięukrywa?Icojamamztym,kurwa,wspólnego?
SpojrzałamukradkiemnaSeweryna.Stałwtymsamymmiejscu,
tyleżeterazopartyoparapet.Nieodzywałsię.Odkiedytylko
weszłamdopomieszczenia,trzymałjęzykzazębami.Wyglądał,jakby
toniebyłon.Miałobcywyraztwarzy,ajegooczybyłypuste.
Przerażałmnie.
–Bowidzisz–westchnąłbrunet,proszącokolejnądawkęwhisky.
MójbyłymążkiwnąłgłowąipodałAshtonowitrunek.Rozkazałmi,
żebymmutowarzyszyłaiwypiławino.–Wie,żetojegokoniec.
Zmarszczyłambrwiizażądałam,abymówiłjaśniej.
–Alanmyślał,żemożemniewtensposóbprzechytrzyć,alejakże
bardzosiępomylił.–Jegośmiechbyłozapewnesłychać
ażnakorytarzu.–Niespodziewałsiętylko,żepójdędoSeweryna.
–Oczymtymówisz,dodiaska?–syknęłam,znerwicowanajuż
tąjegopopieprzonągadką.–Seweryn?
Spojrzałamponownienamężczyznę,oczekującwyjaśnień.
–Powiedzcoś!Ocotuchodzi?!PrzecieżAlannieżyje!
Alanzmarłpółrokuwcześniej.Samolot,którympodróżował,
wpadłdooceanu.Josephjasnoiwyraźniepowiedziałmikiedyś,
