Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
rodzinnejmogileHallmannów.
–ChceszspytaćowyjazddoAugusta,prawda,moje
dziecko?
„Dziecko”podsześćdziesiątkęmusiałopamiętać,
żebyzamknąćusta,którerozdziawiłysięzezdziwienia.
Zaskoczonapokiwałagłową.
–Przecieżjatuowszystkimwiem.–KsiądzWalery
uśmiechnąłsięidotknąłstuływyszywanejswegoczasu
przezMatyldę.–Aludziemówiąowszystkim.Nawet
otym,czegoniewiedzą,atylkosiędomyślają.
–Całkiemsłuszniesiędomyślają–zaczęła.–Alos
mójidzieciakówJózefajestwksiędzarękach.Comamy
zrobić?
Starszymężczyznazmarszczyłczołoiutkwiłwzrok
wmogiłachażtyluprzedwcześniezmarłychludzi.
Większośćznichdobrzeznał.
–Matyldo,zapominaszsię.Roląksiędzaniejest
podejmowaniedecyzjizajegowiernych.Alesięnie
martw.–Zerknąłwbokidostrzegłzafrasowane
spojrzenieparafianki.–Chętnieposłucham,jakiemasz
wątpliwości.
PrawiepółgodzinystalinadmogiłamiHallmannów,
wsłuchującsięwswojesłowa.
–OstatnirazwidziałamAugustawtysiącosiemset
pięćdziesiątympiątymroku.Miałwówczasdwadzieścia
pięćlat.Onjużjestjakobcyczłowiek,proszęksiędza.
Mamzaryzykowaćlosdzieciiwywieźćjewnieznane?
–MógłbymwziąćHelenkędopomocynaplebanii
–odezwałsiępochwiliksiądzWalery.–Aletojest
wszystko,comogęzrobić.DrogaMatyldo,chybadobrze
wiesz,cosiędziejeijakiwtymrokumieliśmy
nieurodzaj.Wieluludziniedoczekanastępnejwiosny.
Będziebiedaigłód.Chybanietowymarzyłaśsobiedla
bratanków.PrzezknowaniaBismarckaniebędąmogli
dokupićsobieziemianiteżzbudowaćnowychdomów.
Itakpewniestądwyjadą,możedoPrus.Alecobędzie
zmałymJózkiem?
–Acomaznimbyć?
–Niemyślałaśotym,Matyldo,botojeszczemłody
