Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
zBrześcia,musicieliczyćsięznaszymzdaniem.Tonie
jestsprawamojaaniwasza,alesprawamiędzynaszymi
przywódcami,którychjesteśmyzobowiązanisłuchać.
Aonizawarliwtejkwestiisojusz.
–Niemusiciemiprzypominaćonaszychsojuszach,
Weber.
KarolinauniosłagłowęipopatrzyłanaNiemca.Był
wysokiiszczupłyimógłbyćoconajmniejdziesięćlat
młodszyodkomisarzaZaharenki,alewjegojasnym
spojrzeniudostrzegłacośzimnegoinieustępliwego,
cowpierwszejchwilijązaniepokoiło.Biłyodniego
twardastanowczośćinadmiernapewnośćsiebie.Dopiero
gdynajegoustachzagościłuśmiech,wyraźnie
skierowanydoniej,poczułasięniecopewniej.
–Panipozwoli,żesięprzedstawię–rzekłuprzejmie,nie
zwracającuwaginapłaczącewjejramionachdziecko.
Krzyś,nieświadomyzagrożenia,płakałcorazgłośniej,
wpędzającKarolinęwcorazwiększezakłopotanie.
–HauptsturmführerFriedrichWeber–dodałNiemiec.
–Dousługszanownejpaniporucznikowej.
Karolinaskinęłagłową.
–Miłomi.Jeślipanpozwoli,chciałabymprzebrać
dziecko–powtórzyła,unikającwzrokiemjego
natarczywegospojrzenia.
–Proszęprzekazaćniemowlęsłużącej,niech
jeprzebierze.Apaniwtymczasieodpowienapytania
komisarzaZaharenki.Żywięnadzieję,iżrozumiepani,
żetakaformalnośćtowymóg,abywprowadzićporządek
wmieście.
Karolinaniechętnieoddaładzieckoprzestraszonej
Stefci,atausadowiłasięzmaluchemnaławiepodścianą
izaczęłagoprzebierać.
–WięcnazywaciesięKarolinaKornackaijesteścieżoną
porucznikaStanisławaKornackiego–kontynuowałSowiet,
ignorującobecnośćstojącegoprzynichNiemca.–Ile
mapanilat?
