Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
swoimiwydumanymiimionami.
–Okropnemiasto–rzuciłGlauco,wychodzącnabalkon.
–Mniejestwnimdobrze.
–Achtak?Todlaczegozawszejesteśpijany?
–Niezawsze–odparłem.–Często.Towielkaróżnica.
Potemspojrzałemnadolinęrozciągającąsięnaprzeciwbalkonu.
Byłabezkresna,przedzielonanadwieczęścimostemzlicznymi
łukami,poktórymkilkarazydziennieprzejeżdżałpociąg,długi
ibezszelestnyjakgąsienica.Pobokachwznosiłysięmurydwóch
klasztorówrozbrzmiewająceozachodziesłońcadźwiękiemdzwonów,
gdytymczasemnajbliższedomyznaprzeciwkaginęływzieleninalinii
horyzontu.Niebobyłobezbrzeżne,światłowszechogarniające.
Cudownemiejsce.
–Towszystkotwoje–oznajmiłGlauco,pokazującnapokój,
wktórymprzebywaliśmy.
Niewypadałosporządzaćinwentarza:staryfotel,regałnaksiążki
iłóżkosłużącejakokanapa.Pozostałedwapokojeniebyłyurządzone
wystawniej,znajdowałysięwnichgłówniemebleztargowiskaPorta
Portese,stareiwygodne.Jednozpomieszczeńniemalcałkowicie
zajmowałypłótna,puszkizfarbąiwszystkoto,coprzydatne
malarzowi.
–Tylkoniesprzedawajmoichobrazów,gdybędzieszspłukany–
powiedziałGlauco,jakbyktośmógłchciećjekupić.
Naodchodnerzucił,żemusisięjeszczezkimśzobaczyć
namieście.Niepoprosił,żebymmutowarzyszył,copozwoliło
miwyczuć,żeposzedłpożegnaćsięzdziewczyną.Wszyscywiedzieli,
żemainnąkobietę.Byłbarczysty,agresywnyibezustanniesiępysznił.
Wiedziałteż,żemiędzymnąaSerenąistniałanićszczególnej
sympatii,alezostawiałnassamnasam,boniebyłobywjegostylu
kogokolwieksięobawiać.
Serenawciążbyławsypialnimiędzyotwartymiwalizkami.Chyba
bałasię,żektóraśmogłabyjąpołknąć,bochodziłatamizpowrotem,
wykręcającręce.
–Glauco?–spytała.
Odparłem,żezarazwróci,aonaciąglekręciłasiępopokoju
