Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
Wstęp
Narracjioafazjimożebyćtakwiele,jakosób,którejej
doświadczyły.Pisanieodoświadczeniujestjednązmożliwości
radzeniasobieznim,jestpraktykąwspomaganiapamięci,ćwiczeniem
manualnym,narzędziemwprowadzanianowegoładuwchaosie
spowodowanymchorobą.Tapraktykanietylkomożeprzywrócić
porządekwżyciu–możeteżpomócstworzyćtenporządekodnowa.
Podstawowymtematemtejksiążkijestwłaśnietworzenie
(poiesis).Kilkaopisówjednostkowegodoświadczeniauszkodzenia
mózgu,stanowiącychjedenznajmniejszychobszarówtematycznych
współczesnegopiśmiennictwa,zostajepotraktowanychniemaljako
uniwersalnanarracjaokonstruowaniutożsamości,prezentująca
warunkiimożliwościpoiesissiebiepoudarze.Tokonkretneanalizy
stanupoafazji,próbaodtworzeniautraconejpamięci,próba
opracowaniadoświadczeńwformieautobiografiilubrodzaju
poradnikaczywreszciepróbaprzedstawieniaadekwatnejreprezentacji
przeżyciazwiązanegonaprzykładzutratąmożliwościekspresjiuczuć
poprzezjęzykczyumiejętnościdekodowanianawetnajprostszych
symbolijęzykowychwyznaczającychdynamikęcodziennegożycia.
Pracabadawcza,wykonanaprzezemnienanarracjach
odoświadczeniuafazji,polegałaprzedewszystkimnaanalizietekstów
pisanych.WprzypadkuKarolinyWiktorważnymodniesieniembyła
równieżjejpoezjawizualna.Perspektywaradykalnegotekstualizmu,
tworzącegopewnegranicemiędzyżyciematekstem,jestmijednak
obca.Starałamsięwtakisposób„używać”tekstówKarolinyWiktor,
SławomiraMrożkaiJillBolteTaylor,żebynieutracićzwiązku
zkontekstem,jakimjestindywidualneżyciekażdejztychtrzechosób
(doktóregomamdostęptylkozapośrednictwemtekstulubnarracji
mówionej),imiećnawzględziefakt,żeafazjaniejestwyłącznie
doświadczeniemwybranychludzi,leczprzedewszystkimpewną
