Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
I.WSPÓŁCZESNAWIZJAREHABILITACJI
OSOBYNIEPEŁNOSPRAWNEJINTELEKTUALNIE
1.1.Zmianaparadygmatu:odindywidualnegodospołecznego
Każdyczłowiekjestpodpewnymwzględema)jakwszyscyinni,b)jak
niektórzyinniludzie,c)jakniktpozanim(Murray,Kluckhohn,1948,85).
Refleksjataskłaniadowielowymiarowegorozumieniatakżeczłowieka
niepełnosprawnegoijegootoczeniaorazuzasadniaposzukiwaniezarówno
uniwersalnych,jakispecyficznychmechanizmówzachowaniairozwoju.
JednakhistoriapsychologiiosóbzNI(NI)wskazujenaakcentowanieczynni-
karóżnicującegotegrupęspołeczną.WprowadzenienapoczątkuXXwieku
możliwościpomiaruilorazuinteligencjirozpoczęłoeręsystemowegopo-
działuiodróżnianiaosóbpełnosprawnychodniepełnosprawnychintelek-
tualnie.Wskaźnikiliczboweoddzieliłyświatnormyodświataupośledze-
nia.Choćzaowocowałotoskuteczniejsząedukacjąuczniówoobniżonych
zdolnościachpoznawczych,tojednocześnieutrwaliłosegregacyjnymodel
funkcjonowaniaspołeczeństwa.Opierałsięonnaindywidualnymmodelu
niepełnosprawności,któryzakłada,że:niepełnosprawnośćjesttragediąosobi-
stą,powodującaniedostosowaniespołeczneaczłowiekniądotkniętywymaga
specjalistycznejinterwencjipersonelurehabilitacyjnego,naktórymspoczywa
odpowiedzialnośćzapostępyiosiągnięciarozwojowepacjenta(Kirenko,
2007).Dziękiwypracowaniuspołecznegomodelurehabilitacji,uwolnionosię
odfiksacjinawspomaganiuwyłączniejednostkizniepełnosprawnością.Mo-
