Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
—O,bądźprzeklęta,bądźpotrzykroćprzeklęta!...
Profesorzerwałsięiwzniósłnadgłowązaciśniętepięści.Grube
kroplepotupokrywałyjegoczoło.
—Karolu,Karolu!...Przecieżwiesz,żestrachunieznam!Czyż
kłamałbymzestrachu?!
Profesorzakryłdłoniąoczyipowiedziałniemalszeptem:
—Możnateżkłamaćz...litości...
Opadłnafoteliznieruchomiał.
Zaległacisza,tylkozkątadolatywałomruczeniekota.
Pierwszyodezwałsięprofesor.
—Powiedziałeś,żecięnienawidzę.Toprawda.Nienawidzęcię
bardziej,niżsobietomożeszwyobrazić.Ale...Zbytgłębokotkwisz
wmojejranie,byśminiebyłnajbliższy...Związałamnieztobą...
Ach,dajmytemuspokój...Twójniespodziewanyprzyjazdrozstroił
minerwy...
Profesorprzetarłszkłaisięgnąłdokieszeni:
—Potrzebacipieniędzy.Ile?
—Narazie...tysiącwystarczy.
—Proszę.
—Dziękuję,Karolu.Mamnadziejęwkrótcecioddać.
—Mniejszaoto.Cóżzamierzaszrobić?
—Jeszczeniewiem.Rozejrzęsię.Naraziekilkadniwłóżku
whotelu.
—Adokumentymasz?
—Mam.NazywamsięterazJanWinkler...Alejużpóźno.
—Pierwsza-potwierdziłprofesor,spoglądającnazegarek.Gość
wstał.
—Dowidzenia,Karolu.
—Zaczekajchwilę.Niechciałbym,byśodszedłtakzaraz...
.Nie
proponujęci,byśzamieszkałumnie.Zwieluwzględówjest
toniemożliwe...
—AleżKarolu,jabynajmniejniemiałemzamiaru...
—Nie-przerwałprofesor.-Wiem,żeniechciałbyśtego.Ale
widziesz,nieznaczyto,byśniemiałmnieodwiedzać...Jestem
