Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
Dowodyempirycznenaskutecznośćterapiigrupowejdladzieci
wykonanewlatach1940–2000.Analizaob-
jęłabadaniazartykułówopublikowanych
wczasopismachnaukowych,rozprawach
doktorskichoraznieopublikowanebadania,
wktórychuczestniczyłygrupykontrolnelub
porównawcze,orazprzeprowadzonopomiar
przedipointerwencji.Wterapiiuczestniczyły
dzieciwwiekuod3do16lat,średniawieku
wynosiła7,1.Analizatadowiodła,żeterapia
zabawąprzynosirezultatyopisanezapomocą
wskaźnikawielkościefektuowartości0,80
(tj.dużypozytywnyefektterapeutyczny).
Badanoteżcechyterapiizabawązwiązane
zjejefektami,wtymzwiązkizróżnymimo-
delamiteoretycznymi.Badaniatepodzielono
nanastępującegrupy:(a)74badaniaterapii
zabawąprowadzonejwnurciehumanistycz-
no-niedyrektywnym,(b)12badańterapii
zabawąbehawioralno-dyrektywnąoraz(c)
8badań,któreniezostałyzakwalifikowane
zpowodubrakuinformacjinatematpara-
dygmatuteoretycznego,wedługktóregobyła
prowadzonaterapia.Badaniaterapiizgrupy
humanistyczno-niedyrektywnejwykazy-
wałyniecowiększąwielkośćefektutera-
peutycznego(0,93)niżbadaniainterwencji
zkategoriibehawioralno-dyrektywnej(0,73),
jednakautorzyanalizyostrzegają,żeróżnica
tamożebyćzwiązanazróżnąliczbąbadań
wobukategoriach.Porównanieefektówtera-
piizabawąwogólezefektamiterapiizabawą
prowadzonejprzezrodzicówdowodzi,żeten
drugirodzajinterwencjiprzynosiwiększe
efekty(1,06wporównaniuz0,73dlaterapii
prowadzonejbezudziałurodziców).Podobnie
jakwbadaniachLeBlanciRitchie(1999),za-
angażowanierodzicówbędąceczęściąterapii
stanowiłoistotnystatystyczniepredyktor
wyników(p=0,008).Kontekstleczenia(te-
rapiaindywidualnalubgrupowa),typosób
biorącychwnimudział(grupakliniczna,
osóbjużposzukującychleczeniavs.grupa
porównawczaochotników,którzyzgłosilisię
doudziałuwbadaniu),wiekczypłećuczest-
nikówniebyłyzwiązanezefektamileczenia.
Brattonzzespołem(2005)przeprowadzili
metaanalizęobejmującą93badaniaskutecz-
nościprzeprowadzonychmetodąekspery-
menturandomizowanego(zebranychzcza-
sopismakademickich,rozprawdoktorskich
lubbadańnieopublikowanych,wktórych
użytogrupykontrolnejlubporównawczej
orazprzeprowadzonopomiaryprzedipoin-
terwencji),opublikowanewlatach1953–2000.
Uczestniczyływnichdzieciwwiekuod3do
16lat(średniawieku7lat).Podobniedome-
taanalizyz2001roku,metaanalizaz2005
rokudowiodła,żeterapiazabawąprowadzi
dozmianoogólnejwielkościefektu0,80,przy
czymzmianywwynikuterapiiprowadzonej
wmodeluhumanistyczno-niedyrektywnym
cechująsięwyższąogólnąwartościąwskaź-
nikawielkościefektu–0,92.
Omówionetrzymetaanalizyrazemwzięte
prowadządowniosku,żeterapiazabawą
przynosipozytywneefektyśredniegolub
dużegorozmiaru(wskaźnikwielkościefektu
0,66–0,80).Interwencjeopartenazabawie
okazująsięskutecznewobecdziecinieza-
leżnieodmodalnościleczenia(grupowejlub
indywidualnej),grupwiekowychuczestników
(3–16lat),ichpłci,przynależnościdopopulacji
klinicznejlubochotnikóworazorientacjitera-
peutycznej(humanistyczno-niedyrektywnej
ibehawioralno-dyrektywnej).Wzwiązku
ztymcytowaneprzeglądybadańdostarczają
podstawempirycznychdoformułowania
twierdzeńnatematużytecznościklinicznej
iskutecznościterapiizabawą.
Dowodyempiryczne
naskutecznośćterapii
grupowejdladzieci
Badaniaterapiigrupowejewoluowałyod
ogólnychzagadnieńteoretycznychdobadań
skoncentrowanychnaproblemachspecyficz-
nychdlaokreślonychgrupklientów(Fuhri-
maniBurlingame,1994;Reddyiin.,2004).
Zmianatematubadań,którejtowarzyszył
wzrostświadomościwagizdrowiapsychicz-
negoudzieci,wywołałazainteresowanie
17
