Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
Marmaduke’a,pierwszegobaronaWaverham)wsklepy!
Leczitoniebyłojeszczenajgorszewporównaniu
zkolejnymunowocześnieniem,jakiegodopuszczonosię
wobectychwspaniałychstarychdomów.Sklepikarze
uznali,iżowaniegdyśmodnaulicastałasięterazciemna,
awsłabym,bladymświetletowarynieprezentowałysię
zachęcająco;chirurgniewidziałdobrze,gdywyrywałząb
pacjentowi;adwokatmusiałdzwonić,bywniesiono
świecegodzinęwcześniej,niżzwykłbyłtoczynić,gdy
mieszkałprzybardziejpobocznejulicy.Krótkorzecz
ujmując,zazgodąogółuzburzonocałyfrontonpojednej
stronieulicyiodbudowanogowpłaskim,surowym,
nieurozmaiconymstyluJerzegoIII.Bryłagłównadomów
byłazbytlitaimocna,abypoddaćsięzmianom;toteż
niekiedyspotykałoludzizaskoczenie,gdyprzeszedłszy
przezsklepopospolitymwnętrzu,znajdywalisięustóp
wspaniałych,rzeźbionychdębowychschodówgęsto
zdobionychherbamirodowymi,widnychdziękiświatłu
wpadającemuprzezwitrażoweokno.
Nagórętakimischodami–oboktakiegookna(przez
którewpadałapoświataksiężycowa,spowijając
jąwielobarwnąglorią)–szłautrudzonaRuthHilton
pewnejstyczniowejnocywielejużlattemu.Mówię,
żebyłanoc;leczściślejrzeczujmując,byłtoranek.Stare
dzwonyŚw.Zbawicielawybijałydrugą.Amimo
towpokoju,doktóregoweszłaRuth,siedziałonadal
ponadtuzindziewcząt,szyjąctakzapamiętale,jakgdyby
zależałoodtegoichżycie;nieośmielałysięziewaćani
okazaćjakiegokolwiekzewnętrznegoprzejawuzmęczenia.
Westchnęłytylkolekko,kiedyRuthpowiedziałapani
Mason,którajestgodzina,boztąwłaśniewiadomością
miaławrócić;wiedziałybowiem,żechociażczuwały
dotakpóźnychgodzin,następnegorankatrzeba
rozpocząćpracęoósmej,amłodeichczłonkibyłybardzo
zmęczone.
PaniMasonpracowałarównieciężko,jakone;była
jednakżestarszaibardziejwytrzymała;apozatym,
todoniejnależałyzyski.Lecznawetonazauważyła,
iżpotrzebaniecoodpoczynku.
