Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
rozwiązania.Zkażdąsekundączułemsięcorazbardziejniezręcznie.
–Proszę,powiedzmi,żeniezgodziszsięnato,Maxonie.Nie
możesz–poprosiła.
–Oczymtymówisz?–zapytałemzrozpaczą.
–OEliminacjach!Proszę,nieżeńsięzjakąśobcądziewczyną.Nie
zmuszajmnie,żebymwyszłazakogośobcego.
–Muszę.TakijestobyczajwprzypadkuksiążątIlléi.Poślubiamy
dziewczynęzludu.
Daphnepodbiegładomnieizłapałamniezaręce.
–Alejaciękocham.Zawszeciękochałam.Proszę,nieżeńsię
zjakąśinnądziewczyną,zapytajprzynajmniejswojegoojca,czyjanie
mogłabymwchodzićwgrę.
Kochałamnie?Zawsze?
Milczałem,szukającodpowiednichsłów.
–Daphne,ja…niewiem,comampowiedzieć.
–Powiedz,żeporozmawiaszzojcem–błagałaznadziejąwgłosie,
ocierającłzy.–OdłóżrozpoczęcieEliminacjinatakdługo,żebyśmy
moglisięprzekonać,czywartospróbować.Albopozwólmiwziąć
wnichudział.Zrezygnujęzmojejkorony.
–Proszę,przestańpłakać–szepnąłem.
–Niemogę!Niewsytuacji,kiedyzarazstracęcięnazawsze.
–Daphneukryłatwarzwdłoniachiszlochałacicho.
Stałemjakskamieniały,przerażony,żejeszczepogorszęsytuację.
PokilkupełnychnapięciachwilachDaphnepodniosłagłowę
iodezwałasię,patrzącwprzestrzeń:
–Jesteśjedynąosobą,któranaprawdęmniezna.Jedynąosobą,którą
janaprawdęznam.
