Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
Dobrze,żedzisiajniewielejadłem.
Odwróciłemsięiposzedłemnaswojemiejscenaplanie,gdzie
ojciecjużnamnieczekał.
–Weźsięwgarść.Wyglądaszokropnie.
–Jaktysobieztymradziłeś?–zapytałem.
–Stawiłemtemuczołozpewnościąsiebie,ponieważbyłem
księciem.Podobniejaktytozrobisz.Czymuszęciprzypominać,
żetotyjesteśnagrodą?–Najegotwarzypojawiłosięznużenie,
spowodowanetym,żeznówmusimiwszystkotłumaczyć.–Toone
rywalizująociebie,anienaodwrót.Twojeżyciewogólesięnie
zmieni,pozatym,żeprzezkilkatygodnibędzieszmiałdoczynienia
zgromadkąnadmiernieentuzjastycznychkobiet.
–Ajeśliżadnamisięniespodoba?
–Wtedywybierzesztę,któranajmniejbędziecidziałaćnanerwy.
Najlepiejtaką,któraokażesięprzydatna.Niemusiszsiętymmartwić,
wrazieczegopomogę.
Jeślimyślał,żetozdołamnieuspokoić,pomyliłsię.
–Dziesięćsekund–zawołałktoś,amojamatkazajęłamiejsce,
mrugającdomnieuspokajająco.
–Pamiętajouśmiechu–upomniałmnieojcieciodwróciłsię
dokamery,patrzącwniązespokojnąpewnościąsiebie.
Naglezabrzmiałhymniludziezaczęlicośmówić.Uświadomiłem
sobie,żepowinienemzwracaćuwagęnato,cosiędzieje,ale
koncentrowałemsiętylkonautrzymaniuspokojnegoiszczęśliwego
wyrazutwarzy.
Niewieledomniedocierałoażdochwili,gdyusłyszałemznajomy
głosGavrila.
–Dobrywieczór,waszawysokość–powiedział,ajazprzerażeniem
przełknąłemślinę,zanimsięzorientowałem,żemówidomojegoojca.
