Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
delikatnieizdrżeniemnaziemię.Ludziewpatrywalisięwogromnypojazd,
którypojawiłsięniewiadomoskąd,izezdumienianawetnieuskarżalisię
nahałas,tylkowyciągaligłowyigapilisięnaniegojaknaranneiwyjące
zbóludzikiezwierzę.
Ciężarówkatrąbiłatakniewiadomoileczasu,ażnagleniespodziewanie
ucichłaizgasiłaświatła.Dopierowtedygapiezorientowalisię,żeodprzodu
podjechaładoniejfurgonetkaojca.Wszyscywpatrywalisięjak
zahipnotyzowaniwzwróconemaskamidosiebiepojazdy.Wreszcie
furgonetkaojcazapaliła,wydałazsiebiewestchnienieipodpełzłaodrobinę
doprzodu,aciężarówkazaczęłapowolisięcofać,ażwkońcuwyjechała
zulicy,zawróciłanarondzieipomknęłanapółnocmiasta.Furgonetkaojca
spokojniepodążyłazaniąnazapalonychświatłach,któreoświetlałyjejdrogę.
Itakobiewyjechały,jednazadrugą,ażnaautostradę.
Śniegjaśniejącywichświatłachmiałwłasnąpamięćikiedyzamarzł,
zamknąłwsobieichwspomnienie.Śladyoponobupojazdówatonasiebie
nachodziły,atosięrozdzielały.Lśniływyjątkowojasno,amatkadeptałaje,
chodzącwtęizpowrotem.Kiedynadszedłświt,ojciecwrócił.Taksamojak
popowrociezdługiejtrasy,obmyłsięgorącąwodą,zaczesałwłosydotyłu,
poczympadłnałóżkoispałprzezwielegodzin.
Tobyłjedynyraz,kiedywidzianounastamtąciężarówkę,ipotemwszyscy
powtarzaliwkółkoniebezżalu,jakatoszkoda,żeświatłasamochodutak
jasnoświeciły,bonaichtleniebyłowidaćtejSyczuankiwszoferce.
–Ładnabyła?–pytałaczęstomatka,leczojciecnigdynieodpowiedział
wprost.Dlaniegotopytaniebyłojakprzeszkodanajezdni:ściskałwtedy
kierownicęiobjeżdżałjąbokiem.
–Pocociąglewypytywaćotakiedrobiazgi,wkońcumamyteraznowe
czasy,ajaurodziłemsięwtymsamymroku,coNoweChiny–mówił
pewnymizdecydowanymgłosem,wymigującsięododpowiedzi.
–Aco,wnowychczasachwolnonibyrobićtakieświństwa?–pytałamatka
ioczyjejczerwieniały.
–Nodobrzejuż,dobrze.Było,minęło.Tobyłoosiemnaściezakrętów
temu,przecieżtowszystkojużprzeszłość,prawda?–próbowałjąułagodzić
ojciec.
Niktznasnigdyniewidział„Syczuanki”,czylijegokochankizdalekich
stron.
