Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
–Niemogłaś–powtórzyłaLauraniczymautomat.
–Mila,tomożepopracujnadasertywnością–doradziłJacek
zdrwinąwgłosie.
–Jacenty,głowamipęka–syknęłaioparłaczołonadłoniach.
–Chybajednakmusiszzmienićsystem–stwierdziłaLaura.
–Iprzerzucićsięnaimprezywweekendy.
–Wiesz,żebymchciała,aleczasempoprostusięnieda.Nie
wytrzymałabymwtejrobocie,gdybymcałytydzieńmusiałaczekać,
żebydopierowsobotęzapićstres.Harpiaijejwybrykisąponadmoje
siły.Jedyniedziękimelanżommogętuprzeżyć.
–Mila,nieprzesadzaj.–Jacekzmarszczyłbrwi.
–Samdoskonalewiesz,jaktojest,więcnieudawajświętego.
–Możespróbujnadrobićtedwiestraconegodziny,boHarpiazaraz
tubędzieiweźmiecięwogieńpytań.Lepiej,żebyśznałaodpowiedzi.
Milenauruchomiłasystemizaczęłaprzekopywaćbazędanych
wposzukiwaniuinformacjiniezbędnychdoraportukońcowego.Trzy
zapatrzonewekranykomputerówosobyniedostrzegłyprzypatrującej
sięimkobiety.Jejufarbowanenablondwłosymogłyzmylićtych,
którzydotychczasniezamienilisłowazEulaliąHarapińską.Drobna
kobietaodzianawmoherowysweterwkolorzepudrowegoróżu,
wmarkowychskórzanychspodniachibotkachnawysokimobcasie
poprawiłazsuwającąsięzprzedramieniatorebkęodLouisaVuittona,
którąnapoczątkustyczniadostałaoddzieciwprezenciezokazji
pięćdziesiątychpiątychurodzin.
–Itakiwidoklubię!–odezwałasięskrzeczącymgłosem.
Trzygłowyjaknakomendęwyjrzałyznadkomputerów.
–Właśniekończymy–pospieszyłazwyjaśnieniemLaura.
–Zadwiegodzinyprześlępaninaszepodsumowanie.
–Dobrze,dobrze.–Harpiamachnęłaręką,pozwalająctorebce
