Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
winyzatoponosząlekcjejęzykaangielskiegowszkoleiprzerabiane
lekturyobowiązkowe.OileSzekspir–zjegoniesamowitymi
bohateramiidziwnymjęzykiem(czytaliśmygorównolegle
zprzekłademnawspółczesnąangielszczyznę)–fascynowałmnie,
otyleDickensśmiertelniemnienudził,aHardy’egoJudanieznany
rzeczywiściepozostałnieznany.
Wbibliotecemiejskiejmiałemswobodnydostępdopółek.
Mogłemprzebieraćdowoli.Dziełami,któreprzyciągałymojąuwagę,
niebyłytendencyjnelubdydaktycznehistorieopowiadaneprzez
gadatliwych,wszystkowiedzącychnarratorów,jakielubią
egzaminatorzy.Byłytokrótszepowieściżyjącychpisarzy:
pomysłoweizwięzłeosobisterefleksjeoświeciewspółczesnym(od
latpięćdziesiątychdoteraźniejszości),pisaneprzezidla
przedstawicieliklasyspołecznej,doktórejsamnienależałem.Były
jednakprzystępne.Poczęściczytałemjedlazapisków
namarginesachpozostawionychprzezuprzednichczytelników–
nabazgranychpośpieszniesłówaprobaty,niezgodylubzdziwienia,
którestanowiłynieoczekiwanykomentarzdoposzczególnychzdań
iakapitów.Czytałemteksiążkitakżedlazagiętychrogów,
odciśniętychpalcówiplampokawie,któreprzypominałymi,
żeksiążkajestobiektemspołecznym–bramąmiędzyświatem
wewnętrznymizewnętrznym.Poczęściwreszcieczytałemjedla
dialogów,wyodrębnionychwymianwerbalnychmiędzybohaterami,
będącychintegralnymskładnikiemopowiadania.Czytając,mówiłem
dosiebie:„Awięcwtakisposóbludziezesobąrozmawiają”.
Czasamiśniłomisię,żeschematydialogówprzybierająliczbowe
kształty:
–Dwanaściesiedemdziesiątjedendziewięćdwieściepięćdziesiąt
siedem.
–Dwieściepięćdziesiątsiedem?
–Dwa!
–Cztery.Szesnaście.
–Siedemnaście.
PodkoniecszkołyśredniejpaniCorkhill,mojawieloletnia
