Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
zabawnąwersjępanoramyTorontoinabrzeża.Wszystko
byłoniecozniekształcone–szoppracztrzymałzaciśniętą
wpazurachmalutkąwersjęCNTower.Ostatnimiczasy
Torontostałosięmodneiwszędziedałosiędostrzec
dumę,jakąmiastotchnęłoztegopowodu:napisy
nakoszulkach,plakatach,anawetnamojejtorbie,
naktórejwidniałplanLittleItaly,znazwamiulic
tworzącymisiećprzecznicialej.
–Noniewiem–mruknęłam.–Wyglądajakośtak…
sztampowo?
–
Touché
!–rozległsięzanaszymiplecamiczyjśgłęboki
głos.
Gdyodwróciłamsiępowoli,zobaczyłamchłopaka
wmoimwieku,ubranegowluźny,niebieski,bawełniany
kombinezon,zpapierowątorbąwręku.Byłwyjątkowo
wysoki,adziękitemu,żetrzymałsięniezwykleprosto,
wyprężonyniczymstruna,wydawałsięjeszczewyższy.
Czarnewłosysięgałymuniecoponiżejuszu,anosmiał
ciutzadługi,aledziwniemutopasowało.
–TojestwłaśnienaszMichałAnioł–wyjaśniłLuis.
Nieznajomymiałkanciastąszczękęiwystającekości
policzkowe.Byłnaprawdęimponującejpostury–ibyło
gotak…dużo,żeniewiedziałam,nacopatrzećnajpierw,
chociażmusiałamprzyznać,żewszystkowyglądało
naprawdęmiledlaoka.
–WaszsztampowyMichałAnioł–poprawiłmnieautor
dzieła.
Spuściłamwzrok.Byłzbytładny,bypatrzećwprost
naniego.Zauważyłam,żemanasobiebeżowetrapery
zjaskraworóżowymisznurówkami.
–ZwyklejednakludziemówiąmiWill.–Wyciągnął
domniedłoń.–WillBaxter.
Wpatrywałamsięprzezchwilęwjegodużąrękę,
apotemspojrzałammuwoczy.Byłyciemnejak
atrament.
