Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
starymoczom.
Pollypomyślała,żetobrzmibardzodziwnieinie
mogłasiępowstrzymaćodzapytania:
–AleprzecieżFaniMaudtoteżdziewczynki,
nieprawdaż?
–Ach,kochanie,nie!Żadnaznichniejestkimś,kogo
ja
nazywamdziewczynką.Fanoddwóchlatjestmłodą
damą,aMaudtorozpuszczonypędrak.Twojamatkajest
bardzorozsądnąkobietą,mojedziecko.
„Cóżtozadziwnastaruszka!”,pomyślałaPolly,ale
tylkopowiedziałazszacunkiemwgłosie:
–Tak,pszepani–iwpatrzyłasięwogień.
–Nierozumiesz,comamnamyśli,prawda?–zapytała
starszapani,wciążtrzymającwpalcachjejpodbródek.
–Nie,pszepani,niedokońca.
–Cóż,kochanie,powiemci.Zamoichczasówdzieci
wwiekuczternastuczypiętnastulatnieubierałysię
podługnajnowszejmody;niebywałynaprzyjęciach,
urządzanychnapodobieństwotychdladorosłych;nie
wiodłypróżniaczego,lekkomyślnego,niezdrowegożycia
iniestawałysięzblazowane,kończąclatdwadzieścia.
Byliśmymalimniejwięcejdoosiemnastegorokużycia;
pracowaliśmyiuczyliśmysię,ubieraliśmyibawiliśmyjak
dzieci,szanowaliśmynaszychrodziców,anaszedninatej
ziemibyłyznaczniedłuższeniżteraz,jakmisięwydaje.
Zdawałosię,żepodkoniectejmowystaradama
zapomniałaoPolly;siedziała,poklepującpulchnąmałą
rączkętrzymanąwewłasnejdłoniiwpatrującsię
wwyblakłąfotografięstarszegodżentelmenawperuce
zharcapemikoszulizżabotem.
–Czytopaniojciec,madame?
–Tak,kochanie,mójczcigodnyojciec.Układałam
