Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
–odpowiedziałaPolly.–Niektórescenybyływspaniałe,
aleczęśćbyłatakich,żemiałamochotęschowaćsiępod
fotel.Mamwrażenie,żeludziomsiętopodobało,alenie
wydajemisię,żebybyłostosowne.
GdyPollypowiedziała,comyśli,ipodkreśliłaswoje
zdaniezdecydowanymstuknięciemopodłogę
zrzucanegobuta,Fannyroześmiałasięi,kręcącpiruety
niczymMademoiselleTherese[5],powiedziała:
–Babciu,mówięci,Pollybyławszoku.Oczymiała
wielkiejakspodki,abuzięczerwonąjakmojaszarfa,araz
tojużpomyślałam,żesięzachwilęrozpłacze.Możeita
sztukabyłatrochędziwna,aleprzecieżbyłastosowna,
boinaczejbyśmywszyscynaniąnieposzli.Isłyszałam,
jakpaniSmythePerkinsmówiła:„Tobyłourocze,tak
przypominałotenkochanyParyż”,aprzecieżona
mieszkałazagranicą,więcoczywiścieznasięnarzeczy.
–Nieobchodzimnie,comówiła.Wiem,żetoniebyło
odpowiedniedladziewcząt,bogdybybyło,tonie
byłabymtakazawstydzona!–zawołałaupartaPolly,
wprawdzieniecozakłopotana,aleniedającasię
przekonaćnikomu,nawetpaniSmythePerkins.
–Myślę,żemaszrację,mojadroga;alemieszkasz
nawsiijeszczesięnienauczyłaś,żeskromnośćwyszła
zmody.
BabciaShawucałowaładziewczętanadobranoc,
pozostawiającPollynapastwęnocnychkoszmarów.
Przyśniłojejsiębowiem,żetańczyłanadużejscenie
wkostiumiedżokejki,podczasgdyTomgrałworkiestrze
nawielkimbębnie,acałapublicznośćmiałatwarzejej
ojcaimatki,czerwonejakszarfaFannyipatrzącenanią
zesmutkiemoczamiwielkimijakspodki.
