Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
–Niejesteściekawa?–zapytałaElenor,tymrazem
głośniej.–MożetorzeczywiściektośzConetoe.
–Możezabłądziłiwpadłwbagno?–wtrąciłaGinger,
ostrożnielawirującmiędzykrzakamiczarnegobzu.
Zerwałajednągałązkęiterazbawiłasięniąwpalcach.
–Tobardzoprawdopodobne–stwierdziłanajstarsza
zsióstr.
Średniawyprzedziłaje,poczymsięodwróciła,aby
spojrzećimprostowtwarze.
–Powinnyśmyiśćdomiasteczkaidowiedziećsię,
ocochodzi.
Elenorwciążniepotrafiłapozbyćsiędziwnegociężaru,
którynaglezaległnajejsercuniczymzłeprzeczucie.
Wbiłauważnywzrokwsiostrę,aonajakzwykle
buńczucznieodwzajemniłaspojrzenie,lekkounosząc
podbródek;pofalowane,brunatnewłosyotoczyłyopalone
policzki,nadającjejtwarzydzikiwyraz.Gingerstałaobok,
czekając,równiedzikajaksiostra,alewzupełnieinny
sposób–jakbybyłapolnymkwiatem,wmilczeniu
obserwującymświatijegocuda.Najstarszasiostra
wypuściłapowietrzezpłuc,wciążczujączaplecami
obcychitajemnicę,którasięzichobecnościąwiązała.
–Wporządku–powiedziaławkońcu,aleciężarnie
zniknął.
Żadnazsióstrniewydałatriumfalnegookrzyku,
Clementinekiwnęłatylkogłową,aGingerruszyładalej,
patrzącnaniezukosa;innymtwarzomnadałoby
tolekceważącywyraz,alewjejwykonaniuwyglądało
tonaostrożnośćiczujność.
Wetrzyruszyłyprzedsiebie,oddalającsięodżółtej
taśmyipolicyjnychkurtek.Zmierzałydomiasteczka
