Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
Wprowadzenie
9
kulturoznawców.Konferencjatapodnazwą„Tożsamośćkulturoznawstwa”odbyła
się18i19października2007rokuwKrakowie,aprezentowanytomstanowiprawie
całyjejdorobekintelektualny.„Prawiecały”,ponieważniezamieszczamywnim
tekstówlicznychdyskusjiformalnychitowarzyskich(alenatematyzwiązaneztreścią
konferencji)oraztychwystąpień,którychtekstówreferencinamnienadesłali,bądźteż
opublikowaliwinnychmiejscach.
Referatykonferencyjnebyłybardzozróżnicowane,zarównopodwzględemrodzaju
poruszanychproblemów,ichznaczeniadlawiedzyokulturze,jakidługościposzcze-
gólnychtekstów.Wswymzróżnicowaniuodzwierciedlałyzapewnewielośćnurtów
izainteresowańpolskiegośrodowiskakulturoznawców.Zdecydowanawiększośćnie
wychodziłajednakpozaszerokozakrojoneramy„tożsamościkulturoznawstwa”.
Nadesłanetekstyzostałypodzielonenatrzyczęści,któretworząramyporządkujące
układilogikęniniejszejpublikacji.
Pierwszaczęśćzostałazogniskowanawokółzagadnieńteoriiimetodologiikultu-
roznawstwa(artykułyJerzegoMikułowskiegoPomorskiego,JarosławaRokickiego,
JanuszaBarańskiego,TadeuszaPalecznego,LidiiWiśniewskiej,BogumiłyTruchlińskiej,
AndrzejaRadomskiego)orazjegozwiązkówzinnymidziedzinamiwiedzy(artykuły
AndrzejaPankowicza,EmilaOrzechowskiego,ZbigniewaPaska).Jakouzupełnienietej
częściotrzymujemytakżeanalizębłędówpopełnianychwkulturoznawstwie(Aleksander
Miernik)iwymagającenamysłuwnioskiwypływającezanalizypracdyplomowych
studentówkulturoznawstwawzakresiestosowanejprzeznichmetodologii(Andrzej
Porębski,UrszulaSolak).
Częśćdrugazawieratekstypoświęconetożsamościjakotytułowejkategorii
konferencjiorazw–znaczeniubardziejszczegółowym–świadomościrolispołecznej
zarównokulturoznawców,jakitwórcówkultury.Znajdujemytupodręcznikowy(ale
wartoczasamisięgnąćdopodręcznika)tekstWacławaBranickiegootożsamościjako
kategoriipojęciowejwfilozofiiikulturoznawstwie,bardzointeresującyopisprzenikania
sięwiedzyokulturzepomiędzycywilizacjami,zawartywopracowaniuStanisława
Tokarskiego,którysąsiadujezuwagamiMonikiBanaśoodrębnościkulturoznawstwa
skandynawskiego.OsamotnionypozostałIgnacyFiutzinspirującymopisemtożsamości
poetówjakotwórcówianalitykówkultury.Osamotnionydlatego,żeautorzyreferatów
odnoszącychsiędoobszarudziałańartystówiliteratówniezdecydowalisięnaich
publikacjęwnaszymtomie.
Wczęścitrzeciejznalazłysięegzemplifikacjezastosowaniametodologiikulturo-
znawczejdobadaniazagadnieńszczegółowychorazzwrotnie–wpływubadańempi-
rycznychnarozwójteoriiimetodologiikulturoznawstwa.Wswoistycyklukładająsię
tutrzypowiązanezsobątekstypoświęconeliteraturze,duchowościijęzykowiSłowian
Bałkańskich,autorstwakolejno–MariiDąbrowskiej-Partyki,DorotyGiliMarcina
Czerwińskiego.Oboknichznajdująsięprzykładyprzydatnościkulturoznawstwado
badaniaetniczności,politykizagranicznej,sztukwizualnych,wtymfilmu,przekładu
międzyjęzykowegoijednocześniemiędzykulturowego,zmiennychgeograficznychoraz
agresjisymbolicznej.
Wzwiązkuzewspomnianymzróżnicowaniemreferatówkonferencyjnychzespół
redakcyjnymiałdowyboruprzyjęciedwóchodmiennychstrategiikonstruowaniaznich
publikacjiksiążkowej.Jednąstanowiłwybórtekstówwedługkryteriówprzyjętych
apriori–zgodnychzpreferowanąprzezredaktorówwłasnąwizjąkulturoznawstwa,co
