Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
Rozdziałdziewiąty
Nazajutrzzbudziłsięświeży,zdrówizweselsząminą.
Pogodabyłacudna.Szerokorozlanewodymarszczyły
sięwdrobnezmarszczkiodlekkiegoiciepłego
powiewu.
Brzegibyływtumanieizlewałysięzpłaszczyznąwód
wjednąnieprzejrzanąrówninę.Rzędzian,zbudziwszy
sięiprzetarłszyoczy,ażsięprzestraszył.Spojrzał
zdziwionymioczymadookoła,aniewidzącnigdzie
brzegurzekł:
–OdlaBoga!mójjegomość,tomyjużchyba
namorzujesteśmy...
–Rzekatotakpotężna,niemorze–odpowiedział
Skrzetuski–abrzegiobaczysz,gdymgłaopadnie.
–Myślę,żeniedługojużnaminaTurecczyznę
wędrowaćprzyjdzie.
–Powędrujemy,jeślinamkażą;widziszzresztą,
żeniesamipłyniemy.
Jakożwpromieniuokawidaćbyłokilkanaście
bajdaków,dombaz,czylitumbasów,iwąskichczarnych
czółenkozackichobszytychsitowiem,azwanych
pospolicieczajkami.Jedneztychstatkówpłynęły
zwodąunoszonebystrymprądem,innepięłysię
pracowiciewgóręrzeki,wspomaganewiosłami
iżaglem.Wiozłyonerybę,wosk,sólisuszonewiśnie
domiastbrzegowychlubteżwracałyzokolic
zamieszkałychobładowanezapasamiżywnościdla
Kudakuitowarem,którychętnyznajdowałpokup
naKramnymBazarzewSiczy.BrzegiDnieprowebyły
jużodujściaPszołyzupełnąpustynią,naktórej
gdzieniegdzietylkobielałykozackiezimowniki,ale
rzekastanowiłagościniecłączącySiczzresztąświata,
więcteżiruchbywałnaniejdośćznaczny,zwłaszcza
gdyprzybórwodyułatwiałżeglugęigdynawetporohy
próczNienasytcastawałysiędlastatkówidącychwdół
rzekimożliwedoprzebycia.
Namiestnikprzypatrywałsięzciekawościątemu
życiurzecznemu,atymczasembajdakijegomknęły
