Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
Rozdziałjedenasty
Wchaciekantarzejawojskowegonaprzedmieściu
Hassan-BaszawSiczysiedziałoprzystoledwóch
Zaporożcówpokrzepiającsiępalankązprosa,którą
czerpaliustawiczniezdrewnianegoszaflikastojącego
naśrodkustołu.Jeden,stary,jużprawiezgrzybiały,był
toFyłypZachar,samkantarzej,drugiAntonTatarczuk,
atamanczehryńskiegokurzenia,człowiekokołolat
czterdziestu,wysoki,silny,zdzikimwyrazemtwarzy
iskośnymi,tatarskimioczyma.Obajmówilizsobą
zcicha,jakbywobawie,żebyichktoniepodsłuchał.
–Więctodziś?–spytałkantarzej.
–Ledwieniezaraz–odpowiedziałTatarczuk.
–CzekajątylkonakoszowegoiTuhaj-beja,który
zsamymChmielempojechałnaBazawłuk,botamstoi
orda.„Towarzystwo”zebrałosięjużnamajdanie,
akurzeniowijeszczeprzedwieczoremzbiorąsię
naradę.Nimnocnastanie,będziewszystkowiadomo.
–Hm!możebyćźle!–mruknąłstaryFyłypZachar.
–Słysz,kantarzeju,atywidział,żebyłopismo
idomnie?
–Jużci,widziałem,bomsamlistyodnosił
dokoszowego,ajamczłowiekpiśmienny.Znaleźliprzy
Lachutrzypisma;jednodosamegokoszowego,drugie
dociebie,trzeciedomłodegoBarabasza.Wszyscyjuż
wSiczywiedząotym.
–Aktopisał?niewiesz?
–Dokoszowegopisałksiążę,bonaliściebyła
pieczęć,ktodowas,niewiadomo.
–SochroniBih!
–JeślićciętamjawnieprzyjacielemLachównie
nazywają,tonicniebędzie.
–SochroniBih!–powtórzyłTatarczuk.
–Widaćsiępoczuwasz.
–Tfu!Doniczegosięniepoczuwam.
–Możeteżkoszowywszystkielistyskręci,
bomuiowłasnyłebchodzi.Byłotakdobrzedoniego
pismojakdowas.
